Μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή και του τελευταίου κέντρου κράτησης

musaferat.espivblogs.net

Ενώ βρισκόμαστε στη μέση του χειμώνα, με τις ροές να έχουν μειωθεί αλλά όχι σταματήσει, ο αντι-μεταναστευτικός μηχανισμός προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη νέα σεζόν. Πάνω από τα πτώματα των μεταναστών-ριών που συνεχίζουν να ξεβράζονται στις ακτές του αιγαίου, οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί και οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές εντείνονται. Οι επαναλαμβανόμενες ανακοινώσεις για την πίεση χρόνου που υπάρχει μέχρι τον μάρτιο που αναμένεται να ξεκινήσουν οι μαζικές αφίξεις προετοιμάζουν το έδαφος για την ολοένα και εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος. Νέοι φράχτες ορθώνονται στα περάσματα. Υπερσύγχρονοι εξοπλισμοί αναπτύσσονται στις συνοριακές περιοχές για την παρακολούθηση των μεταναστών-ριών που καταφθάνουν και όχι μόνο. Καινούρια στρατιωτικο-αστυνομικά σώματα δημιουργούνται ενώ παράλληλα εκσυγχρονίζονται και στελεχώνονται τα παλιότερα. Και φυσικά τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης παίρνουν για ακόμα μία φορά σάρκα και οστά. Τα γνωστά και ως «Hot Spots» αναπτύσσονται στα νησιά του ανατολικού αιγαίου για να επιτελέσουν το έργο της καταγραφής, φακελοποίησης και διαλογής των μεταναστών και μεταναστριών που καταφθάνουν. Μαζί με αυτά, τα νέα Προαναχωρησιακά Κέντρα έρχονται να κατασκευαστούν για να προστεθούν στον ιστό των προηγούμενων που έχουν ήδη αρχίσει να γεμίζουν.

Το προηγούμενο διάστημα δημοσιεύθηκαν οι συμβάσεις κατασκευής των νέων κέντρων κράτησης (Hot Spots) σε Χίο, Σάμο και Λέρο αλλά και η επέκταση του κέντρου της Μόριας Λέσβου. Οι διαγωνισμοί οι οποίοι διενεργήθηκαν με «…πρόσκληση περιορισμένου αριθμού εργοληπτικών επιχειρήσεων, χωρίς δημοσίευση σχετικής διακήρυξης για λόγους κατεπείγουσας ανάγκης…» ολοκληρώθηκαν και το αρχικό κόστος για το τμήμα κατασκευής των κέντρων αυτών υπολογίζεται στα 4.487.015,43€. Παράλληλα το Ταμείο Εθνικής Άμυνας αποφάσισε την παραχώρηση του Στρατοπέδου «Γεωργάκη Ολυμπίου» στην Ανδρομάχη Πιερίας, έναντι μηνιαίου τιμήματος 3.000€ για τα επόμενα 3 χρόνια στην Υπηρεσία Πρώτης Υποδοχής. Το στρατόπεδο αυτό προορίζεται πιθανότατα για τη δημιουργία του δεύτερου (μετά το κέντρο του Ελαιώνα) «Κέντρου Υποδοχής -Προσωρινής Παραμονής προσφύγων» (Refugees Relocation Camp) και θα αφορά το νεό “άτυπο” καθεστώς κράτησης των μεταναστών-ριών που θα ενταχθούν στα προγράμματα μετεγκατάστασης.

Απέναντι στην επέκταση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού απαντήσεις δίνονται μέσα και έξω τα κέντρα κράτησης. Καταλήψεις χώρων για τη στέγαση και φιλοξενία μεταναστών-ριών δημιουργούνται σε διάφορες πόλεις της ελλάδας. Κρατούμενοι-ες εξεγείρονται μέσα στα κέντρα διεκδικώντας την άμεση απελευθέρωσή τους διαρρηγνύοντας το πέπλο αορατότητας το οποίο τους τυλίξει. Αγώνες από κοινού μεταξύ ντόπιων και μεταναστών οργανώνονται με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, ενώ το διακύβευμα της σύνδεσης των αγώνων γίνεται πιο ξεκάθαρο και επιτακτικό.

Μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή και του τελευταίου κέντρου κράτησης, και της τελευταίας φυλακής

Αλληλεγγύη στην Sanae Taleb και σε όλους-ες τους-τις κρατούμενους-ες μετανάστες-ριες για τους αγώνες που δίνουν στα κέντρα κρατήσης

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις στέγης μεταναστών-ριων

Για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης

ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ Ζ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (Λουκάρεως 14) ΤΕΤΑΡΤΗ 12/11, 9πμ

‘’Αφορμή της σύλληψης μου, η συμμετοχή σε διαδήλωση υπεράσπισης του εργαζόμενου και μη πολίτη, έχοντας περίεργο κούρεμα και σακίδιο. Αιτία, ο παραδειγματισμός…’’

…γράφει σε επιστολή του, το 2010 ο Μάριος Ζ. προφυλακισμένος στην Α’ πτέρυγα, των φυλακών Κορυδαλλού, για 43 μέρες, μετά από τη σύλληψή του, σε μια απ' τις πιο μαζικές πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, στις 11 Μαρτίου του 2010, ενάντια στα πρώτα μέτρα του μνημονίου. Ο Μάριος με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο τις καταθέσεις των αστυνομικών που τον συνέλαβαν, παραπέμπεται σε δίκη, φορτωμένος με κατηγορίες σε επίπεδο κακουργήματος, με το δικαστικό σώμα, σε διατεταγμένη υπηρεσία, να παρακάμπτει όλο το υλικό, αποτελούμενο από αυτόπτες μάρτυρες, φωτογραφίες και βίντεο, που όχι απλά αναιρούν τις καταθέσεις των αστυνομικών και αθωώνουν το Μάριο, αλλά αποκαλύπτουν και την πραγματική αιτία της τακτικής των μαζικών συλλήψεων, ως μορφή καταστολής ενός κράτους σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

“Αιτία ο παραδειγματισμός…” αφού, καμιά άλλη επιλογή για να «στερεωθεί» δεν έχει μια κυβέρνηση, που οδήγησε το λαό στην εξαθλίωση, την ανεργία, στη φτώχεια και στις αυτοκτονίες παίρνοντας συνεχώς νέα εξοντωτικά μέτρα, πέρα από το νακατασκευάζει ενόχους, να εφαρμόζει ωμή βία στις διαδηλώσεις και σε συνεργασία με το δικαστικό σύστημα να εξοντώνει με ποινικές διώξεις όσους αντιστέκονται. Μια τακτική η οποία δε στοχεύει σε τίποτε άλλο, από το να προλάβει γενικευμένες αντιδράσεις, να σπείρει το φόβο, να εξουθενώσει όσους αγωνίζονται, να συκοφαντήσει αυτούς που εξεγείρονται, μέσα από ψεύτικα κι εξωπραγματικά κατηγορητήρια, που παραπέμπουν σε δίκες αθώους, με μόνα αποδεικτικά στοιχειά τις καταθέσεις ΑΥΤΩΝ που διεμβολίζουν διαδηλωτές με τις μηχανές, ξυλοκοπούν φοιτητές και μαθητές και βασανίζουν γυναίκες μέχρι πνιγμού για να αποσπάσουνDNA στα κολαστήρια της ΓΑΔΑ. Δεν πάει πολύς καιρός που είδαμε τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ να παραπέμπονται κι αυτές σε δίκη με γελοίες κατηγορίες, όπως αυτή της “απρόκλητης σωματικής βλάβης’’ σε πάνοπλους αστυνομικούς των ΜΑΤ, υπό τον φόβο, μήπως ο αδιάκοπος τους για επιβίωση κι αξιοπρέπεια γίνει η αφορμή για μια συντονισμένη κινητοποίηση της εργατικής τάξης.

Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, τρέμει μπροστά σε μια γενικευμένη κινητοποίηση του λαού, μπροστά σε μια εξέγερση που θα τους ανατρέψει στους δρόμους και όχι περιμένοντας τις κάλπες. Εμείς απ’ την μεριά μας οφείλουμε να παλέψουμε για τοσυντονισμό όλων των κομματιών της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας, για μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, για τηνανατροπή της κυβέρνησης και να ανοίξει το δρόμο για την επαναστατική ανατροπή του γερασμένου πια, χρεοκοπημένου καπιταλισμού.

Στο πρόσωπο του Μάριου δικάζεται ολόκληρη η νεολαία που αγωνίζεται για τη ζωή της. Μια ζωή που δε χωρά στη χρεοκοπία τους και στη μαζική ανεργία στην οποία έχουν καταδικάσει μια ολόκληρη γενιά. Στο πρόσωπο του Μάριου δικάζονται όλοι οι νέοι άνθρωποι που σηκώνουν κεφάλι μαζί με την εργατική τάξη, βγαίνουν στους δρόμους και διεκδικούν το δικαίωμα τους να ζουν και να ονειρεύονται. Σε κάθε απόπειρα του κράτους να απομονώνει αγωνιστές και να τους καταδικάζει με συνοπτικές διαδικασίες, εμείς στεκόμαστε πλάι τους, με όπλο μας την αλληλεγγύη, κάνοντας ξεκάθαρο πως δεν αφήνουμε ούτε έναν σύντροφο μας στα χέρια τους. Ο αγώνας ενάντια στην καταστολή και την τρομοκρατία και η έμπρακτη αλληλεγγύη, είναι κομμάτι της πάλης μας για μια άλλη κοινωνία που θα την οργανώνουν οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας και όχι η εκμετάλλευση και η καταπίεση.

ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΖΕΡΒΑ!

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Μια Παρασκευή. Μαθητικός τσαμπουκάς, κοινωνική αλληλεγγύη και ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος.

του Θάνου Ανδρίτσου

Μια Παρασκευή. 

Μαθητικός τσαμπουκάς, κοινωνική αλληλεγγύη και ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος.

Είναι η ιστορία μιας μέρας, αλλά είναι κι η ιστορία αιώνων ολόκληρων. Είναι η ιστορία μιας Παρασκευής, ή καλύτερα δύο Παρασκευών. Μιας μέρας Παρασκευής όταν αυτός ο περίεργος Σεπτέμβρης τελείωνε, και του τόπου της Αγίας Παρασκευής.

Ξεκίνησε με ένα πρωινό τηλέφωνο, κάπως αναμενόμενο. «Ακούγεται ότι θα επέμβει η αστυνομία στην κατάληψη». Στο κοντινό μου Λύκειο, όπως με ενημέρωσαν μαθητές γνωστοί μου από την περιοχή, από την προηγούμενη είχαν πάρει απόφαση για κατάληψη σε μια συνέλευση που μετείχαν όλοι. Μόλις η συνέλευση τελείωσε, έξω από το σχολείο εμφανίστηκαν αστυνομικές δυνάμεις (τέτοια ενημέρωση ούτε το FBI στα καλύτερά του δεν είχε) απειλώντας τους μαθητές, ζητώντας και παίρνοντας ονόματα σε μια εμφανή προσπάθεια εκφοβισμού που δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποιου είδους ποινή. Με βάση αυτό και κυρίως γνωρίζοντας τη στάση του διευθυντή θεώρησαν ότι την επομένη θα έχουν προβλήματα. Και δεν είχαν άδικο.

Φτάνοντας έξω από το σχολείο η εικόνα ήταν αρκετά παρόμοια με τις συνήθεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Μια αλυσίδα κρατούσε κλειστή την κεντρική πόρτα, ενώ σε άλλες μικρότερες ήταν τοποθετημένα θρανία ανάποδα. Τα κάγκελα χώριζαν δύο διαφορετικούς κόσμους. Από τη μία, πίσω από αυτά ήταν ο κόσμος της αξιοπρέπειας, δεκάδες μαθητές που με τη μεγαλύτερη χαρά από ποτέ ξύπνησαν από τα άγρια χαράματα και ήρθαν στο σχολείο τους για να υλοποιήσουν την απόφαση που δημοκρατικά έλαβαν. Από την άλλη ένας θλιβερός συρφετός, όχι και αρκετά μαζικός είναι η αλήθεια, καθηγητών και γονέων, με επικεφαλής το μίζερο γυαλαμπούκα διευθυντή, που ζητούσαν από τα παιδιά να ανοίξουν το σχολείο.

«Η επιλογή είναι δικιά σας. Αλλά αν αποφασίσετε να κάνετε κατάληψη να ξέρετε ότι θα έρθει η αστυνομία και θα σας συλλάβει». Κάπως έτσι περιέγραφε τις δύο επιλογές που ελεύθερα τα παιδιά είχαν μπροστά τους. «Πήραμε απόφαση, δεν έχουμε κάνει κανένα έγκλημα, έχουμε δίκαια αιτήματα, φύγετε και θα κάνουμε νέα συνέλευση να αποφασίσουμε μόνοι μας» απαντούσαν οι μαθητές. «Να, βλέπεις, με παίρνει τηλέφωνο ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος και με ρωτάει αν θα κάνετε κατάληψη για να έρθουν. Μίλα του αν θες», συνέχιζε με περισσή δόση θεατρινισμού, και έναν τρόμο έμφυτο αλλά και προσποιητό, ο διευθυντής που διαρκώς καλούσε τα παιδιά να συζητήσουν «ήρεμα», προσπαθώντας να ορίσει όποιον έβρισκε σε αρχηγό για να διαπραγματευτεί. «Μα είναι πράγματα αυτά, θα το μάθουν και οι γονείς σας» έλεγαν οι καθηγητές. «Να το πείτε, δεν ντρεπόμαστε για το ότι κάνουμε» τους δίδασκαν οι μαθητές τους. Κάποια στιγμή βλέποντας ότι οι μαθητές δεν θα υποχωρούσαν έτσι απλά και αφού κουράστηκαν οι παρατρεχάμενοι του διευθυντή και πήγαν για καφέ, για να μιλήσουν για ποδόσφαιρο ή να βάψουν τα νύχια τους, τελικά τα παιδιά μπόρεσαν να μπουν μέσα και να κάνουν συνέλευση.

Εκεί αποχωρώ και εγώ, για να πάω στη δουλειά. Όταν γυρίζω το μεσημέρι, η εικόνα είναι λίγο διαφορετική. Έξω από την είσοδο έχει αναρτηθεί ένα χαρτί. Πάνω σε αυτό είναι γραμμένα τα αιτήματα των μαθητών και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, 129 υπέρ -62 κατά. Η πόρτα παραμένει αλυσοδεμένη και μπροστά από αυτή πάνω από 50-60 μαθητές καθισμένοι. Λίγο πιο πέρα συναντάω αρκετούς κατοίκους που έχουν συρρεύσει για να συμπαρασταθούν στα παιδιά, εκπροσώπους από το σύλλογο γονέων που καλούν σε προστασία των μαθητών από την αστυνομική επέμβαση, μέλη συλλογικοτήτων, εκπαιδευτικοί (της άλλης μπάντας, αυτής που διδάσκει το ορθό ανάστημα και όχι το σκυμμένο κεφάλι). Όλοι εμείς είμαστε οι «εξωσχολικοί», «οι υποκινητές». Λίγη ώρα αργότερα δύο περιπολικά και δύο μηχανάκια της αστυνομίας καταφθάνουν. Οι μαθητές σηκώνονται όρθιοι κάνουν αλυσίδες και φωνάζουν «Με ΜΑΤ και βία δε γίνεται Παιδεία». Γύρω στους δέκα οι αστυνόμοι, μπροστά ο διοικητής αρχίζει να απειλεί: Έχουμε εντολή να μπούμε στο σχολείο, θα σπάσουμε την αλυσίδα, θα σας πάμε όλους στο τμήμα… «Γιατί να μας πάτε στο τμήμα, επειδή παλεύουμε για δωρεάν παιδεία», «εσείς παιδιά δεν έχετε», «γιατί ήρθατε εδώ, εμάς εδώ είναι το σχολείο μας». Αυθόρμητος εφηβικός τσαμπουκάς, τόσο αυθεντικός, τόσο ατρόμητος, τόσο αφοπλιστικός. Θυμάστε τη σκηνή στο Θίασο που εκτελούν οι Γερμανοί τον αρχικό θιασάρχη και τους λέει κάτι σαν «Εγώ ήρθα εδώ από την Μικρά Ασία, εσείς από πού ήρθατε;».

«Έχουμε εντολή του εισαγγελέα, ή θα μας αφήσετε ή θα ασκήσουμε βία». «Γιατί απειλείς τα παιδιά;». Χωρίς να το πολυκαταλάβω έχω εμπλακεί και εγώ στην αντιπαράθεση. «Ποιος σας κάλεσε και γιατί, δεν τελείται κανένα αδίκημα» αναρωτιέμαι και εγώ μαζί με πολλούς ακόμα. «Εσύ ποιος είσαι, έχεις σχέση με το σχολείο»; «είμαι κάτοικος και ήρθα να συμπαρασταθώ στα παιδιά, εσείς ποιος είστε». Η λεκτική διαμάχη θα διαρκέσει αρκετή ώρα, ούτε στιγμή ούτε ένας από τους μαθητές δεν έχει κουνηθεί από τη θέση του. Ώσπου ακούω τον διοικητή να με καλεί στο τμήμα «αφού έχεις πρόβλημα με το έργο μας». Δύο αστυνόμοι κινούνται προς την προσαγωγή μου, αλλά σε κλάσματα του δευτερολέπτου δεκάδες μαθητές, αλλά και ο γύρω κόσμος τους έχει αποτρέψει. Η αλήθεια είναι ότι δεν επιχειρήθηκε σοβαρά, η κατακραυγή αναθεώρησε την πρόθεσή τους σε λίγα δευτερόλεπτα. Ωστόσο οι αγωνιζόμενοι εξαγριώθηκαν, κρατημένοι χέρι χέρι φώναζαν με όλη τους τη φωνή συνθήματα. Τελικά μετά από αρκετή ώρα και ενώ όλο και περισσότερος κόσμος μαζευόταν οι αστυνομικές δυνάμεις αποχώρησαν μέσα σε συνθήματα και χειροκροτήματα για τη μικρή αλλά και τόσο μεγάλη νίκη.

Έχει άραγε τόση σημασία αυτή η ιστορία για να γράφω τόσες λέξεις; Έχει. Όχι για την προσωπική μου ανάμειξη που ήταν μάλλον τυχαία και όχι και τόσο ηρωική. Αλλά για το πόσα συμβολίζει, πόσα δείχνει.

Μαθητικός τσαμπουκάς, οργή πιο συσσωρευμένη και πιο συνειδητή από ποτέ. Υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από αυτό; Τόση δύναμη. Μπορεί ρε κερατάδες να μας έχετε κάνει φτωχούς, να μας διαλύετε το μέλλον, να μη μας δίνετε βιβλία, αλλά τον τσαμπουκά μας δε θα τον σπάσει κανείς. Και για αυτό θα νικήσουμε. Μπορεί σήμερα, μπορεί αύριο, μπορεί αργότερα αλλά στο τέλος θα νικήσουμε.

Λένε οι γνωστοί ανέραστοι: «δεν ξέρουν γιατί παλεύουν, τα παιδιά είναι μικρά». Αυτό το επιχείρημα πόσο το σιχαίνομαι! Και όχι μόνο γιατί συνήθως αυτοί που το εκφράζουν βαριούνται ή αδιαφορούν για τα αιτήματα που τίθενται που στην προκειμένη περίπτωση, στις τωρινές μαθητικές καταλήψεις, είναι όσο πιο πραγματικά και δίκαια γίνεται. Τι θα πουν τώρα όλοι αυτοί που λοιδορούν τις «καταλήψεις για την τυρόπιτα», τώρα που θα γίνονται όλο και πιο συχνά για το λόγο αυτό, γιατί οι μαθητές δεν θα έχουν πραγματικά λεφτά ούτε για μια τυρόπιτα. Ούτε γιατί στα τόσα χρόνια που έχω γνωρίσει αυτούς τους «χωρίς γνώση» αγωνιστές, έχω βρει μερικούς από τους πιο σοβαρούς, συγκροτημένους και με δίψα για γνώση ανθρώπους, ενώ στην αντίπερα όχθη μόνο πεζούς, αδιάφορους που θα έδιναν Νόμπελ στη Σώτη Τριανταφύλλου, έχω πετύχει. Αλλά κυρίως γιατί το να μην ξέρεις γιατί αγωνίζεσαι είναι πολύ καλύτερο από το να ξέρεις γιατί έχεις υποταχθεί. Φταίει ο φόβος, φταίει το βόλεμα που φαντάζεσαι ότι έχεις και θα θυσιάσεις, φταίει που έχεις πειστεί ότι τίποτα δεν αλλάζει, φταίει που είσαι χαζός είτε από μόνος σου είτε γιατί σε έμαθαν, φταίει που πάντα διψούσες για λίγη εξουσία, ή που πάντα έτρεμες τον κόσμο ή που έμαθες να γλύφεις. Πολλά, αλλά τα γνωρίζεις. Και πάντα θα βρεις ένα λόγο για να κάτσεις στο δίπλα πεζοδρόμιο, να κοιτάς τι γίνεται ή και να ρουφιανεύεις λιγάκι. Ε τέτοιους λόγους «ρεαλιστικούς» όπως νομίζεις δεν έχουν τα παιδιά για να κάνουν καταλήψεις.

Αν βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει, όπως τους δασκαλεύουν θα καταλάβουν ότι πρέπει να κοιτάξουν τα μαθηματάκια τους, την πάρτη τους, να μην ζητάνε τα πολλά. Αυτό δεν είναι το λογικό; Αυτό δε μαθαίνει το σχολείο; Αυτό δε τους είπε και ο γυμνοσάλιαγκας που παριστάνει το γυμνασιάρχη ενώ θα προτιμούσε να είναι βασανιστής στη χούντα; Όμως ξέρετε ακόμα και η λογική έχει πολλές όψεις. Και για αυτό οι μαθητές επέλεξαν την πιο ρεαλιστική τελικά λογική. Που τι λέει; Εμείς γεννηθήκαμε, πάμε σχολείο, διαβάζουμε, κάνουμε ότι περίπου συνηθίζεται να κάνει ένας μαθητής. Δεν φταίμε σε τίποτα. Και όμως οι γονείς μας πια δεν έχουν να μας δώσουν το χαρτζιλίκι μας, τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, πληρώνουμε δεξιά και αριστερά και αν τα καταφέρουμε θα μπούμε σε ένα πανεπιστήμιο που δεν θα είναι δωρεάν και θα δίνει πτυχία για την ανεργία. Μας εξοντώνουν καθημερινά και τώρα μας βάζουν να πληρώνουμε και για τα βιβλία μας, να κάνουμε μάθημα σε άθλιες και υπερφορτωμένες από μαθητές αίθουσες. Δε φτάσαμε καν σε ηλικία να οδηγούμε αμάξι και μας κλέψατε το μέλλον. Ε δεν πάτε να γαμηθείτε. Και εσύ γελοίε διευθυντή, κι εσύ άβουλε καθηγητή, κι εσύ θλιβερέ περαστικέ που στέκεσαι απέναντι σα χαζός. Τώρα ήρθε η ώρα να διαβώ έναν άλλο δρόμο. Είσαι μαζί μου ή εναντίον μου;

ΑΝΕΡΓΟΙ & ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ

ΑΝΕΡΓΟΙ & ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ

Είμαστε κάποιοι από το ενάμισι εκατομμύριο άνεργους. Από τον 1 στους 3 που οι στατιστικές λένε πως δουλεύουμε με μερική εργασία λιγότερων των οχτώ ωρών. Αλλά και εργαζόμενοι με πλήρες ωράριο, που ζούμε καθημερινά με την απειλή από το αφεντικό, πως η όποια αντίστασή μας, η όποια διεκδίκησή μας, θα σημαίνει απόλυση γιατί οι άνεργοι είναι πολλοί. Τελικά, είμαστε εργαζόμενοι και άνεργοι, που έχουμε τον ίδιο αντίπαλο και εκμεταλλευτή, το ίδιο το κράτος με το πολιτικό του προσωπικό, αλλά και τα αφεντικά. Ξέρουμε τι σημαίνει να αγωνιάς για το πώς θα βγουν τα προς το ζην, γνωρίζουμε τη συνεχή απόρριψη από το κράτος. Για αυτό, και κουραστήκαμε πλέον, να διαβάζουμε και να ακούμε από τους μεγαλοεκδότες και τα κανάλια τους, για το πόσο άσχημα περνάμε.

Έταξαν χρυσά κουτάλια με την ΟΝΕ και το ευρώ, με τις Ολυμπιάδες και τα μεγάλα έργα, με το χρηματιστήριο. Ακόμα και τώρα, διηγούνται παραμύθια πως ότι περνάμε είναι προσωρινό, πως το σύστημα έχει προβλήματα που θα ξεπεραστούν. Ο κάθε ένας από εμάς, ξέρει πλέον από την εμπειρία του, πως το σύστημα δεν έχει προβλήματα. Το ίδιο το σύστημα είναι το πρόβλημα, ο ίδιος ο καπιταλισμός, που σε όλο τον κόσμο σαπίζει, παρακμάζει χωρίς καμιά θετική προοπτική.

Εμείς δεν επιλέγουμε την αναμονή απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Ως Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, καλούμε σε άμεση πάλη για τη μείωση του χρόνου που δουλεύουμε, ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Να μη φορολογείται η εργατική τάξη, εργαζόμενοι και άνεργοι, με δωρεάν μετακίνηση, υγεία, στέγαση, παιδεία, με εργατικό έλεγχο, ώστε να μπορούμε να υποδείξουμε την απαλλοτρίωση σπιτιών, τον έλεγχο των ασφαλιστικών ταμείων κ.τ.λ. Να πάρουμε στα χέρια μας, να απαλλοτριώσουμε την περιουσία όσων κλείνουν δουλειές, όσων καταχρώνται δημόσιο χρήμα όπως και την εκκλησιαστική περιουσία. Την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο.

Παλεύουμε για την πολιτική ανεξαρτησία των εργαζομένων και των ανέργων από το κράτος και τις κυβερνήσεις του, από τα αφεντικά και το κεφάλαιο, από τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Προτείνουμε την γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Κανένας εργατικός κλάδος μόνος δεν μπορεί να υπερασπιστεί το οποιοδήποτε δικαίωμά του. Και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να το κάνει με τις απεργίες της μιας ημέρας, χωρίς προοπτική. Στη γενική πολιτική απεργία διαρκείας, που μπορούν και οι άνεργοι να συντονίσουν τη δική τους δράση, και που θα είναι ταυτόχρονα και μια από τις μορφές που θα εκδηλώσουμε την εξέγερσή μας. Στην παρέμβαση στη γειτονιά, στην πόλη, πανελλαδικά, να δημιουργούμε εστίες σύγκρουσης με την πολιτική και το σύστημά τους, για κάθε εργατικό και λαϊκό πρόβλημα.

Η ανεργία μας, όπως και το ότι οι δουλειές όσων από εμάς τις έχουν ακόμα, συνεχώς κουτσουρεύονται μισθολογικά και ασφαλιστικά, δείχνουν ένοχο το χρέος, που με ότι έχουν υπογράψει εδώ και τέσσερα χρόνια θα καλούμαστε να το πληρώνουμε για δεκαετίες. Παλεύουμε για την άμεση και μονομερή διαγραφή του χρέους, μαζί με την ανατροπή της κυβέρνησης.

Η λύση του γόρδιου δεσμού της ανεργίας, της αφαίμαξης για το χρέος τους, η πάλη για εξασφάλιση αξιοπρεπούς εργασίας για όλους μας, είναι συνδεδεμένη τελικά με την επαναστατική πάλη για την εξουσία των ίδιων των εργαζομένων, για την εξουσία μας, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Ταυτόχρονα, είμαστε εργαζόμενοι και άνεργοι, που δεν δίνουμε χώρο στους ναζί και τους φασίστες. Σε αυτούς που επανειλημμένα έχουν επιχειρήσει μέσα και έξω από τη Βουλή, να βάλουν πλάτη στις δουλειές των τραπεζιτών και των εφοπλιστών.

Έχουμε πρόσωπο και φωνή. Ας οργανώσουμε τα δικά μας ανεξάρτητα όργανα πάλης. Τις δικές μας συλλογικότητες αλληλεγγύης, τα κέντρα του αγώνα μας. Που μόνο έτσι, στην προσπάθεια αυτή, θα παρεμβαίνουμε στα άμεσα και ζωτικά προβλήματα επιβίωσης.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΤΩΝ

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου, 6μμ, Νίκης 4 στο Σύνταγμα

Αίθουσα εκδηλώσεων ΤΕΕ

Δηλώσεις ηγέτη του ΡΚΚ για τις εξελίξεις στο Κομπάνι

Ο Μουράτ Καραγιλάν(Murat Karayιlan)-μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΡΚΚ εστιάζοντας στο ότι το ΑΚΡ όπως έκανε και το 2011 πήρε μια απόφαση πολέμου δίνει το μήνυμα πως ¨Η αντίσταση στο Κομπάνι θα συνεχιστεί. Έστω και δρόμο, δρόμο η σύγκρουση θα συνεχιστεί¨. Ο Καραγιλάν προσθέτει πως το τουρκικό κράτος δεν τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει για διάνοιξη διαδρόμου ασφαλείας μεταξύ Κομπάνι και Σερεκανίγιε.
Στην συνέντευξη που έδωσε ο Καραγιλάν στο πρακτορείο Φιράτ, αναφέρει τα εξής :
"Ο κουρδικός λαός μπορεί να στηριχθεί και να εμπιστευτεί μόνο τον εαυτό του, είναι η εθνική δημοκρατική ενότητα.
Το Τουρκικό Τμήμα Ειδικού Πολέμου παίρνει μέρος ενεργά σε αυτό τον σχεδιασμό. Όλα τα στοιχεία αυτό δείχνουν.

Αλουμίνιον της Eλλάδος: Oι εργάτες μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις

Το πρόγραμμα περικοπής κόστους της Αλουμίνιον της Ελλάδος, με το φιλόδοξο όνομα «Μέλλον», απέδωσε σε τέτοιο βαθμό που χαρακτηρίζεται πλέον πρότυπο στην παγκόσμια βιομηχανία Αλουμινίου.
Την ίδια στιγμή στην Eλλάδα η ανεργία χτύπησε κόκκινο, βγάζοντας το 1/3 του εργατικού δυναμικού της χώρας στα αζήτητα: επίσημα 1,5 εκατ. άνεργοι, ανεπίσημα, μαζί με τους «απασχολήσιμους», ξεπερνούν κατά πολύ τα 2 εκατομμύρια.
Μένει λοιπόν να αποτιμήσουμε και εμείς οι εργαζόμενοι της χώρας και του Αλουμινίου της Ελλάδος, την «επιτυχία» του προγράμματος «Μέλλον» με τις επιπτώσεις που έφερε στη ζωή μας.

Η διοίκηση του ομίλου Μυτιληναίου είναι υποχρεωμένη να μας πει, πόσο συνέβαλε στην «επιτυχία» του σχεδιασμού της η περικοπή του εργασιακού κόστους και μάλιστα ιδιαίτερα ποια τα θετικά της οφέλη από την αύξηση του χρόνου εργασίας της βάρδιας σε 40 από 37,33 ώρες την εβδομάδα, τόσο στην παραγωγική διαδικασία, όσο και στο «κοινωνικό» της «πρόσωπο».
Το ενδιαφέρον στο ερώτημα έχει να κάνει με το ότι δεν μπορεί να αποδοθεί με απλά μαθηματικά, έχουμε να κάνουμε με επεμβάσεις στο ζωντανό κομμάτι του κεφαλαίου, τον παραγωγό του πλούτου, την εργασία. Και γνωρίζουμε πως η απόδοση της εργασίας, έχει να κάνει με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή εκτελείται (αμοιβή, υγιεινή, τύπος διοίκησης, κλπ).

Σου θυμίζει κάτι;17χρονος Ιταλός νεκρός από σφαίρα αστυνομικού

“Ο Νταβίντε Μπιφόλκο επέβαινε σε ένα σκούτερ μαζί με δύο φίλους του και δεν σταμάτησαν σε μπλόκο των καραμπινιέρων για έλεγχο.

Το δίκυκλο ανετράπη λίγο πιο κάτω και οι νεαροί άρχισαν να τρέχουν. Οι καραμπινιέροι συνέλαβαν τους δύο, αλλά ένας από τους αστυνομικούς, ένας 22χρονος, άνοιξε πυρ κατά του Μπιφόλκο και τον τραυμάτισε σοβαρά.

Ο νεαρός, ο οποίος θα έκλεινε τα 17 του χρόνια στις 29 Σεπτεμβρίου, υπέκυψε στα τραύματά του, στο νοσοκομείο όπου διεκομίσθη.

Ο θάνατος του 17χρονου προκάλεσε διαμαρτυρίες και εκατοντάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους εκδηλώνοντας την οργή τους, ενώ ξέπασαν επεισόδια έξω από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής Τραϊάνο, όπου συνέβη το περιστατικό. Ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας καταστράφηκε ολοσχερώς και άλλα υπέστησαν ζημιές.

Ο 22χρονος αστυνομικός ανακρίνεται ως ύποπτος για ανθρωποκτονία, ενώ ο ίδιος υποστηρίζει ότι πρόκειται για ατύχημα.

Η σορός του 17χρονου πρόκειται να υποβληθεί σε νεροψία – νεκροτομή.” directnews.gr

Λίγα χρόνια πιο πριν, 6 Δεκέμβρη 2008, ο μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Δολοφονία που στιγμάτισε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Με πόση ευκολία ένας αστυνομικός στοχεύει ένα παιδί και αδειάζει πάνω του σφαίρες τραυματίζοντάς το θανάσιμα;

Στη Νάπολη ο 22χρονος αστυνομικός ισχυρίζεται πως πρόκειται για ατύχημα. Πρόκειται για στυγνή δολοφονία. Κι ίσως ο 22χρονος επικαλεστεί ψυχολογικά προβλήματα στο προσεχές μέλλον. Δεν αλλάζει κάτι.

Παρατηρούμε την επανάληψη της ίδιας ιστορίας. Κατάχρηση εξουσίας με καταστροφικά αποτελέσματα, με δολοφονία.

Τυφλή μανία; “Γύρισμα διακόπτη”; “Εκτός ελέγχου”; “Κακιά στιγμή”; Πολλές φράσεις μπορούν να δικαιολογήσουν μια τέτοια αποτρόπαια πράξη. Όμως στην ανθρώπινη συνείδηση μια τέτοια πράξη δεν δικαιολογείται. Όχι τουλάχιστον όταν η αποδοχή αυτών των συμπεριφορών δεν έχει κανένα έδαφος να αναπτυχθεί στην ανθρώπινη συνείδηση.

Τι συμβαίνει όμως με αυτούς που έχει χωνέψει καλά η συνείδηση τους την κατάχρηση εξουσίας που έχουν ώστε να χρησιμοποιήσουν αλόγιστη βία εναντίων συνανθρώπων τους, στην προκειμένη εναντίον παιδιών;

Παιδικά τραύματα; Νοσηρότητα; Πιθανόν ναι. Η συναίσθηση όμως του μίσους προς τον συνάνθρωπό σου και η βιαιοπραγία πάνω του με την πρώτη ευκαιρία, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για αστυνομικό – που καθήκον του είναι να προστατεύει τους πολίτες και να επεμβαίνει ώστε να αποφευχθούν εγκληματικές ενέργειες ή να τιμωρηθούν – η δολοφονία ανυπεράσπιστων παιδιών αποτελεί την έκφραση της στην χειρότερη μορφή. Το μίσος καταρρίπτει ραγδαία κάθε έννοια ήθους, σεβασμού και ευαισθησίας. Δεν εκδηλώνεται απαραίτητα εύκολα ούτε γίνεται συχνά αντιληπτό ακόμη και από τα ίδια τα άτομα που έχουν “προσβληθεί” από αυτό.

Όταν όμως συνδυάζεται με τη χρήση οποιασδήποτε μορφής εξουσία παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Και δεν χρειάζεται όχλο για να εκδηλωθεί μέσα σε αυτόν (λόγω ψυχολογίας της μάζας). Ένας άνθρωπος που καλλιεργεί μέσα του μίσος, ασχέτως προέλευσης και αιτιολογίας, όταν διαχειρίζεται εξουσία κάποια στιγμή θα “ξεσπάσει” κυριολεκτικά τυφλά και χωρίς κάποιον λογικό λόγο.

Τα στρατεύματα του Χίτλερ είχαν φανατιστεί με την έννοια του μίσους για υπερβολικά πολλούς ανθρώπους με την δικαιολογία πως είναι κατώτεροι, άρα ζημιά για το καλό της ανθρωπότητας και πως αυτοί είχαν πλέον την εξουσία να καθαρίσουν τον πλανήτη από τα κατώτερα είδη. Αμέτρητα εγκλήματα που δεν χρειάζεται να αναφερθούν λόγω του ότι είναι ήδη γνωστά.

Όταν η δολοφονία δεν αποτελεί μορφή εκδίκησης, αποτελεί αίσθηση ανωτερότητας ως προς το θύμα. Αίσθηση πως εξουσιάζεις το θύμα αφού η ζωή του εξαρτάται από εσένα. Και όταν επιλέξεις να δολοφονήσεις το θύμα σημαίνει πως δεν το θεωρείς άξιο να ζει και πως εκείνη τη στιγμή, το μισείς τόσο για την μικρή αξία της ζωής του, που αποφασίζεις πως δεν πρέπει να συνεχίσει να ζει στον ίδιο κόσμο με εσένα.

Τώρα που είναι Σεπτέμβρης θυμάμαι ακόμη ένα παιδί, λίγο μεγαλύτερο σε ηλικία, που δολοφονήθηκε με μαχαιριές. Τον Παύλο Φύσσα που τραγουδούσε ενάντια σε όλο αυτό το μίσος που νιώθουν εκείνοι που θεωρούν πως είναι ανώτεροι από τους γύρω τους και δεν διστάζουν να συμπεριφερθούν βίαια στους “κατώτερους” τους, με την συγκάλυψη από ΜΜΕ και κράτος. Απόψε θυμήθηκα και τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Απλά και ξεκάθαρα

Ηλέκτρα Προσήλια

www.vforvolos.gr/

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΔΕΘ: 5 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙ ΜΙΑΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ 78 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ

Το κάλεσμα για ανεξάρτητη -από κράτος, αφεντικά και εργοδοτικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό- συγκέντρωση και πορεία, που κάνει η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη φετινή Δ.Ε.Θ. μαζί με άλλες δυνάμεις και συλλογικότητες του εργατικού κινήματος, είναι το ελάχιστο αλλά και αναγκαίο μήνυμα που μπορεί να δοθεί στα εκατομμύρια εργαζόμενους και άνεργους, για την έναρξη ενός νέου γύρου αναμέτρησης με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τους τροικανούς εντολοδότες της πολιτικής της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. Από αυτή τη σκοπιά χαιρετίζουμε την πρόθεση και των 78 ταξικών συνδικαλιστών, να συγκεντρωθούν και να πορευτούν και αυτοί, έξω από τις «φτερούγες» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την πρόταση των οποίων λάβαμε, και η οποία θέτει ένα γενικότερο σκεπτικό για το χαρακτήρα της φετινής Δ.Ε.Θ., αλλά και τις μάχες του επόμενου διαστήματος.

Ως Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, θεωρούμε εξαιρετικά αναγκαία και κρίσιμη την κοινή συζήτηση των πρωτοποριών του εργατικού κινήματος για το πώς αυτό θα παλέψει το αμέσως επόμενο διάστημα. Θα προσθέταμε μάλιστα πως αυτή η συζήτηση είναι αναγκαία όχι μόνο και όχι κυρίως για τη διαμόρφωση ενός ακόμα συντονισμού δράσεων στο εργατικό κίνημα, αλλά για την αναζήτηση των απαραίτητων προγραμματικών απαντήσεων και του αντίστοιχου πολιτικού σχεδίου που μπορεί να δώσει τη μάχη κάθε εργαζόμενος και άνεργος. Για τη διαμόρφωση ενός Ενιαίου Μετώπου Εργατών, που θα εκφράζει τη δυνατότητα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αμφισβητήσουν έμπρακτα την αστική εξουσία, και έτσι να λύσουν το γόρδιο δεσμό της κοινωνικής καταστροφής που σοβεί εδώ και 4 τουλάχιστον χρόνια στην Ελλάδα.

Ως συμβολή μας σε αυτή την συζήτηση, καταθέτουμε σε κάθε πρωτοπόρο εργαζόμενο, σε κάθε αγωνιστή του εργατικού κινήματος, σε κάθε εργαζόμενο, άνεργο και νεολαίο που προβληματίζεται με ποια πολιτική πρόταση θα δώσει τις μάχες του, την απαραίτητη -κατά τη δική μας άποψη- ατζέντα συζήτησης και δράσης. Αυτό ακριβώς θα είναι και το ζήτημα που θα μας απασχολήσει στην συνέλευση που θα πραγματοποιήσει η Πρωτοβουλία την Κυριακή 7 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη. Αυτήν καταθέτουμε, αντί απάντησης, με τη μορφή κάποιων κρίσιμων για εμάς ερωτημάτων, και προς τους ταξικούς συνδικαλιστές που μας απευθύνθηκαν. Με όλους αυτούς, και πρώτα από όλα με την ίδια την εργατική τάξη και ευρύτερα τους εργαζόμενους, θα επιδιώξουμε να συνομιλήσουμε και την επομένη της Δ.Ε.Θ.

1) Διεθνώς και στην Ελλάδα, βρισκόμαστε στον έβδομο χρόνο της βαθύτερης ιστορικής, συστημικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Mιας κρίσης που ενσωματώνει και ξεπερνά την Mακρά Ύφεση του 1895-1895 και την Bαθειά Ύφεση του 1929, που «λύθηκε» με μια τρομακτική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων έμψυχων και άψυχων, με τη φρίκη του Φασισμού και τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Eπτά χρόνια μετά την εμβληματική χρεοκοπία της Λήμαν Mπράδερς η παρούσα κρίση όχι μόνο δεν ξεπερνιέται αλλά επιδεινώνεται, με την ύφεση να πλήττει, πέραν των χρεοκοπημένων χωρών της νότιας Eυρώπης, τον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό πυρήνα της, την Γαλλία, που αντιμετωπίζει και τεράστια πολιτική κρίση, αλλά και την Γερμανία που το α’ εξάμηνο του 2014 βρίσκεται σε ύφεση.

Eπτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της παρούσας κρίσης, τα γεγονότα στην Oυκρανία με τους ναζιστές σε κυβερνητικές θέσεις υπό την αιγίδα της E.E., και το φασισμό να σηκώνει κεφάλι στη Δυτική Eυρώπη και στην Eλλάδα, κάνουν σαφές ότι η εποχή της βαρβαρότητας είναι παρούσα, όχι μόνο στη Mέση Aνατολή αλλά στον πυρήνα της γηραιάς Eυρώπης. Mόνο η εργατική τάξη μπορεί να βάλει τέλος στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα με την διεθνή σοσιαλιστική επανάσταση.
Είναι φανερή η απουσία όποιου θετικού ιστορικού ορίζοντα για τον καπιταλισμό. Είναι ένα σύστημα σε παρακμή.
Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση έχοντας πίσω της μια εκλογική ήττα στις προηγούμενες ευρωεκλογές, αναπαράγει όλες τις αντιφάσεις και τα προβλήματα της σε ανώτερο επίπεδο. Από αυτή τη σκοπιά, δεν έχουμε εδώ άλλη μια δέσμη μέτρων, μια επιχείρηση αύξησης κερδοφορίας του κεφαλαίου με όχημα μια κίβδηλη ανάπτυξη. Τα μέτρα που κάθε φορά παίρνει η κυβέρνηση είναι όρος ζωής της. Η οικονομική και βιολογική καταστροφή εργατικής δύναμης είναι τα λύτρα που πληρώνουμε καθημερινά ως τάξη, στην προσπάθεια επιβίωσης του ίδιου του συστήματος. Η αντιπαράθεση λοιπόν με την κυβέρνηση ενάντια στα μνημόνια και τα μέτρα που αυτά συνεπάγονται, μπορεί να είναι αποτελεσματική αν δεν είναι εξαρχής δεμένη με την πάλη για την ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης; Μπορεί να δώσει προοπτική αυτή η πάλη, αν δεν πούμε ευθέως στους εργαζόμενους την αλήθεια, πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με την επαναστατική πάλη των ίδιων; Πως η αυταπάτη της ανατροπής της επίθεσης, αποκομμένη από τις αναγκαίες συνολικές πολιτικές επιλογές, αφήνει περιθώριο σε οποιαδήποτε πολιτική διαχείρισης του ίδιου συστήματος.

ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ: Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ

Της Kατερίνας Mάτσα

[Πριν 60 χρόνια, τα χαράματα της 14ης Aυγούστου 1954, σε μια χαράδρα ανάμεσα στη Mονή Δαφνίου και τον Σκαραμαγκά, το εκτελεστικό απόσπασμα του μετεμφυλιοπολεμικού αστικού κράτους εκτελούσε τον κομμουνιστή ηγέτη Nίκο Πλουμπίδη.
Eθνοπροδότης για το αστικό κράτος, χαφιές για την σταλινική-ζαχαριαδική ηγεσία του KKE – ο Nίκος Πλουμπίδης θα μείνει στη λαϊκή συνείδηση ήρωας της εργατικής τάξης, αγωνιστής του κομμουνισμού.
Το άρθρο της Kατερίνας Mάτσα γράφτηκε στις 27/09/2002 με αφορμή τα Γράμματα του Πλουμπίδη από τη φυλακή και τη "Σωτηρία" που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο "ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ", εκδόσεις Δελφίνι]

"Τιμή μου η τιμή του κόμματος" η απάντηση του Νίκου Πλουμπίδη στις κατηγορίες της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ, ότι είναι χαφιές της Ασφάλειας!

Ο Νίκος Πλουμπίδης ανήκει, αναμφίβολα, στο πάνθεον των ηρώων του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Φωτεινό παράδειγμα επαγγελματία επαναστάτη, φτιαγμένος από τη στόφα του κομμουνιστή, ξένος προς οποιαδήποτε εκδήλωση ατομικισμού, μικροψυχίας ή πολιτικής δειλίας, υπηρέτησε πιστά σ΄ όλη τη ζωή του τις ιδέες και τα ιδανικά του κομμουνισμού. Πάλεψε μ΄ όσες δυνάμεις μπορούσε να διαθέσει, ακόμα και βαριά άρρωστος, κρατώντας ψηλά τη σημαία των επαναστατικών αρχών, για την υπόθεση της εργατικής τάξης, για την υπεράσπιση της σοβιετικής πατρίδας, για την εγκαθίδρυση μιας πανανθρώπινης κομμουνιστικής κοινωνίας. Με σπάνιο πολιτικό θάρρος, εξαιρετικό ήθος και αυταπάρνηση, αντιμετώπισε με ψηλά το κεφάλι, χωρίς την παραμικρή συνθηκολόγηση και πάνω σε αρχές τις βαρειές κατηγορίες που εκτόξευσαν εναντίον του τόσο η Αντίδραση όσο και η ηγεσία του κόμματός του. Δεν αποδέχτηκε παθητικά και αγόγγυστα την κατηγορία του "χαφιέ" που η τότε ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη ύπουλα και συκοφαντικά του απέδωσε, οδηγώντας τον στην πολιτική και φυσική εξόντωση. Κεραυνοβολήθηκε, αισθάνθηκε να χάνει το έδαφος κάτω απ΄ τα πόδια του, όταν έμαθε, μέσα στην φυλακή, βαριά άρρωστος απ΄ τη φυματίωση, ότι κατηγορείται από τον ραδιοφωνικό σταθμό της "Ελεύθερης Ελλάδας" σαν "προβοκάτορας και χαφιές". Όμως κατάφερε γρήγορα να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του για να δώσει τη "μάχη του δικαστηρίου", ν΄ αντιμετωπίσει δηλαδή το κατηγορητήριο του στρατοδικείου "σαν να ήταν" ακόμα ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ. Και όπως τονίζει ο γιος του, Δημήτρης Πλουμπίδης, προλογίζοντας το βιβλίο του Παπαχρίστου "Ν. Πλουμπίδης - Ντοκουμέντα", "ξαναβρήκε τις δυνάμεις του, όταν συνέλαβε στο μυαλό του την πολιτική γραμμή υπεράσπισής του "τιμή μου είναι η τιμή του κόμματος" είναι ακριβής έκφραση αυτής της πολιτικής γραμμής, καθώς διαβάζεται και αντίστροφα, δηλαδή "η ατίμωσή μου είναι και ατίμωση του κόμματος", άρα το κόμμα αποκαθιστώντας το Ν. Πλουμπίδη αποκαθιστά και τον εαυτό του".

"Πολιτική αποκατάσταση"

Το κόμμα του, όμως, το ΚΚΕ, δεν αποκατέστησε ακόμα το Νίκο Πλουμπίδη και έτσι δεν αποκατέστησε ούτε τον εαυτό του. Γιατί φυσικά δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πολιτική αποκατάσταση η λακωνική απόφαση της 9ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1958, ότι "η Ολομέλειατης ΚΕ αποφασίζει την αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργου Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη). Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και χαφιέ, που απέδωσε στους παραπάνω συντρόφους η παλιά καθοδήγηση με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη". Μια απόφαση στην οποία δεν δόθηκε από το κόμμα καμιά δημοσιότητα και στην οποία δεν περιέχονται τα στοιχεία του "Πορίσματος για τον Ν. Πλουμπίδη", από τους Βατουσιάνο και Κωτούζα, που υποβλήθηκε στην ΚΕ στις 23-11-1957, όπου καταρρίπτονταν μία προς μία όλες οι κατηγορίες, ξεσκεπάζονται η πολιτική σκευωρία και κατονομάζονταν οι πρωταγωνιστές της Ν. Ζαχαριάδης, Β. Μπαρτζιώτας και Δ. Βλαντάς. Ούτε, βεβαίως, μπορεί να θεωρηθεί ως "αποκατάσταση" ένα δημοσίευμα στο περιοδικό "Νέοι Καιροί", τον Αύγουστο 1966 και ένα άλλο στην "Αυγή" της 11 Σεπτέμβρη 1966.

Παρά τις πιέσεις της οικογένειας του Ν. Πλουμπίδη, και ιδιαίτερα της γυναίκας του και του αδελφού της, προς την ηγεσία του ΚΚΕ, μετά την πτώση της χούντας και μέχρι σήμερα, το κεφάλαιο "Πλουμπίδης" ουσιαστικά δεν άνοιξε. Ολα τα σημειώματα του Πλουμπίδη από το νοσοκομείο "Σωτηρία" και από τη φυλακή, που περιέχονται στο βιβλίο, παραδόθηκαν από το συγγραφέα του βιβλίου Δημοσθένη Παπαχρίστου και την αδελφή του Ιουλία, γυναίκα του Νίκου Πλουμπίδη, στον Χαρίλαο Φλωράκη το Δεκέμβρη 1974 με την παράκληση να δημοσιευθούν στο "Ριζοσπάστη". Δημοσιεύθηκε μόνο ένα γράμμα του Πλουμπίδη που γράφτηκε τα Χριστούγεννα του 1952 και που απλά και μόνο υπογραμμίζει την πίστη και την αφοσίωση του Πλουμπίδη στο ΚΚΕ. Λίγους μήνες μετά, το Μάρτη 1975, δημοσιεύθηκε στο "Ριζοσπάστη" άλλο ένα γράμμα του, της 5ης Μάρτη 1943. Έκτοτε και μέχρι τώρα οι μόνες αναφορές που γίνονται στο "Ριζοσπάστη" μνημονεύουν, συνήθως, στην επέτειο της εκτέλεσής του, παραμονή Δεκαπενταύγουστου, την "ηρωική μορφή του αγωνιστή Πλουμπίδη, πιστού στο ΚΚΕ, θύματος του ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος της εποχής". Τίποτα περισσότερο.

Αλλά και στα συνέδρια του ΚΚΕ, παρά τις πιέσεις του οικογενειακού περιβάλλοντος του Πλουμπίδη, η ηγεσία απέφυγε επιμελώς να πάρει μια ξεκάθαρη στάση και να ρίξει άπλετο φως στην υπόθεση. Το 10ο Συνέδριο, στο οποίο απευθύνθηκε ένα εκτεταμένο υπόμνημα της οικογένειας Πλουμπίδη, που απαιτούσε το άμεσο ξεκαθάρισμα της υπόθεσης, περιορίστηκε στην εκλογή της Ιουλίας Πλουμπίδη ως μέλος του τιμητικού προεδρείου του Συνεδρίου. Την ίδια σιωπή κράτησε και το 11ο και 12ο Συνέδριο. Στο 13ο Συνέδριο το Μάρτη 1991, ο Μήτσος Κωστόπουλος, μέλος τότε του ΠΓ του ΚΚΕ, αναφερόμενος στους επώνυμους αγωνιστές του ΚΚΕ "παρέλειψε" το όνομα του Πλουμπίδη. Την ίδια χρονιά, το Δεκέμβρη 1991 η ηγεσία του ΚΚΕ παρευρέθηκε ομαδικά στην κηδεία του Ν. Ζαχαριάδη, δηλώνοντας δημόσια, δια στόματος Σπ. Χαλβατζή, ότι "το Νίκο Ζαχαριάδη υποδέχονται το ΚΚΕ και οι οπαδοί του"! Γιατί αυτή η παρατεταμένη ένοχη σιωπή; Τι φοβάται το ΚΚΕ;

Η συνδικαλιστική και κομματική ηγεσία του ΚΚΕ

Ο Νίκος Πλουμπίδης έγινε μέλος του ΚΚΕ, το 1926, όταν υπηρετούσε ως δάσκαλος στη Βούρμπη Ελασσόνας. Έπαιξε ενεργό ρόλο στις κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλλήλων και το 1930 εκλέχτηκε στην Εκτελεστική Επιτροπή της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το 1931 απολύθηκε από δάσκαλος και από τότε αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην κομματική δουλειά. Ήταν ήδη φυματικός. Στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ. Από το 1937 έπαιρνε μέρος στις συνεδριάσεις του ΠΓ και καθοδηγούσε την Ενωτική Συνομοσπονδία και την Εργατική Βοήθεια.

Το 1937 ήταν καθοδηγητής του Γραφείου περιοχής Θεσσαλίας. Το 1938 εκλέχτηκε μέλος του ΠΓ. Το 1939 πιάστηκε από την Ασφάλεια και επειδή ήταν φυματικός φυλακίστηκε στο τμήμα φυλακών της "Σωτηρίας" μέχρι το 1942. Το 1942 δραπέτευσε και ανέλαβε την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ και την ΟΚΝΕ. Τότε εκλέχτηκε επίσης στην ΚΕ και το ΠΓ. Μέχρι τον Απρίλη 1943 καθοδηγούσε άμεσα όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις και αγώνες της Αθήνας. Μετά παρέδωσε την ΟΚΝΕ στο Γληνό και την ΚΟΑ στον Β. Μπαρτζιώτα. Το 1945 λόγω της αρρώστιας του βγήκε από το ΠΓ και ανέλαβε τα οικονομικά του κόμματος και βοηθούσε την καθοδηγητική δουλειά των δημοσιοϋπαλληλικών οργανώσεων. Στο 7ο Συνέδριο επανεκλέχτηκε στην ΚΕ. Από το 1947 που το ΚΚΕ πέρασε στην παρανομία ήταν ουσιαστικά αυτός που καθοδηγούσε την παράνομη δουλειά και αυτός που οργάνωσε την κάθοδο του ΚΚΕ στις εκλογές του 1950, και του 1951. Το Noέμβρη, 1952, συνελήφθηκε από την Ασφάλεια, κρατήθηκε στην απομόνωση, δικάστηκε στις 14/7 ως 3/8 1953 από το φασιστικό στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Την ίδια στιγμή και ενώ βρισκόταν απομονωμένος στη φυλακή, ο ραδιοφωνικός σταθμός "Ελεύθερη Ελλάδα" μετέδιδε διαρκώς την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ ότι ο Πλουμπίδης ήταν χαφιές της Ασφάλειας.

Αυτός όμως άντεξε και σ’ αυτό το χτύπημα. Δεν υποχώρησε, δεν συνθηκολόγησε, δεν πρόδωσε τις αρχές του. Στην ιστορική απολογία του στο Στρατοδικείο εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στους κατηγόρους του, το πολιτικό κατεστημένο της εποχής, την αμερικανοκρατία, τον αντικομμουνισμό. Υπερασπίστηκε με περισσή γενναιότητα τον εαυτό του από τις κατηγορίες του "χαφιέ" που του απέδιδε το κόμμα του, χωρίς όμως να παίξει το παιχνίδι της Ασφάλειας, χωρίς να καταγγείλει το ΚΚΕ, σαν μέλος της ηγεσίας του, σίγουρος, όπως έλεγε, ότι η Ιστορία θα τον δικαιώσει. Ακόμα και οι πολιτικοί εχθροί του υποκλίθηκαν μπροστά στο ύψος του ηθικού του αναστήματος. Όμως η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Ζαχαριάδη, το Μπαρτζιώτα και το Βλαντά τον είχε ήδη καταδικάσει. Με την επαίσχυντη "απόρρητη έκθεση" του Ζαχαριάδη, που στο βιβλίο δημοσιεύεται ολόκληρη, ο Πλουμπίδης χαρακτηρίζεται σαν πράκτορας της αστυνομίας που μπήκε στο ΚΚΕ για να το υπονομεύσει, είχε την πολιτική κάλυψη του Σιάντου, παρίστανε το φυματικό για να κρύβει τη χαφιέδικη δράση του, και ευθύνεται μεταξύ των άλλων και για τη σύλληψη του Νίκου Μπελογιάννη. Άρθρα μ΄ αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενο δημοσιεύτηκαν το 1952 στο περιοδικό "Νέος Κόσμος" με την υπογραφή του Γρηγόρη Κασιμάτη (Ορέστη). Ο μόνος από την ηγεσία του ΚΚΕ που διαχώρισε τη θέση του από την έκθεση Ζαχαριάδη ήταν ο Κώστας Θέος. 

Τον Ιούλιο 1952, λίγους μήνες πριν τη σύλληψη του Πλουμπίδη από την Ασφάλεια, το ΠΓ τον διέγραψε ως χαφιέ και πράκτορα των Άγγλων. Αυτή την απόφαση ο ίδιος δεν την έμαθε ποτέ. Το 1953 έγινε η δίκη του και καταδικάστηκε σε θάνατο. Το 1954, στις 14 Αυγούστου, αφού είχαν στο μεταξύ απορριφθεί όλες οι αιτήσεις χάριτος, εκτελέστηκε στο Δαφνί. Η Αντίδραση τον φοβόταν ακόμα και νεκρό. Οι χωροφύλακες τον έχωσαν όπως - όπως σ΄ ένα λάκκο στο χώμα, ενώ η οικογένειά του πληροφορήθηκε την εκτέλεση την επομένη από τις εφημερίδες και έσπευσε να τον θάψει σε κανονικό τάφο, που αργότερα ήρθε η χούντα του 1967 να τον καταστρέψει κι αυτόν.

Ο Νίκος Πλουμπίδης, λίγο πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δήλωσε με θάρρος στο βασιλικό επίτροπο, "υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το κόμμα μου. Και αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα". Και με το γλυκύτερο χαμόγελο του κόσμου, αυτός ο τελευταίος των ευγενών του κομμουνισμού, αποχαιρετώντας τους δημοσιογράφους που ήταν παρόντες είπε: "Νάστε πάντα καλά. Βλέπετε, εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει. Γεια χαρά παιδιά". Και λίγο πριν πέσει, χτυπημένος απ΄ τις σφαίρες φώναξε: "Ζήτω το ΚΚΕ". Την ίδια στιγμή ο Ζαχαριάδης και η κλίκα του ανακοίνωναν, ότι η εκτέλεση ήταν σκηνοθετημένη απ’ την Ασφάλεια, την Ιντέλλιτζεντ Σέρβις και το FBI και ότι ο Πλουμπίδης βρισκόταν ήδη στην Αμερική!

Από τότε μέχρι τώρα έχει περάσει πολύς καιρός, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η ηγεσία του ΚΚΕ εξακολουθεί να σιωπά, ανάμεσά της και πολλοί που έπαιξαν τότε πρωταγωνιστικό ρόλο. Σιωπά ένοχα για πολλά, ακόμα για έναν αγωνιστή του διαμετρήματος του Ν. Πλουμπίδη.

- Γι΄ αυτόν που οργάνωσε την εξέγερση του αθηναϊκού λαού στις 5 Μάρτη 1943, με γενική πολιτική απεργία και παλλαϊκή διαδήλωση που ματαίωσε τα σχέδια των Γερμανών και των κουίσλινγκς να προχωρήσουν σε πολιτική επιστράτευση και να στείλουν έλληνες εργάτες στα γερμανικά εργοστάσια.
- Γι΄ αυτόν που για να σωθεί από το εκτελεστικό απόσπασμα ο Νίκος Μπελογιάννης - που εκτελέστηκε τελικά το Μάρτη 1952- προσφέρθηκε, με επιστολή του στο διευθυντή της αστυνομίας που δημοσιεύτηκε και στον Τύπο, να παρουσιασθεί στις Αρχές να δικαστεί εκείνος σαν καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, με τον όρο να μετατραπούν οι θανατικές καταδίκες του φίλου και συντρόφου του Ν. Μπελογιάννη.
- Γι΄ αυτόν που λίγους μήνες πριν εκτελεστεί είχε το σθένος να γράψει στο τελευταίο του γράμμα στη γυναίκα του, Ιουλία: "Δεν ξέρω αν φτάσουν στην εκτέλεση και γιατί η διεθνής και η εσωτερική κατάσταση σήμερα δεν το σηκώνει και γιατί η μη εκτέλεση τους συμφέρει για να διαιωνίζεται η σύγχυση αν είμαι χαφιές ή όχι. Δεν βρίσκω άλλη λύση από: Να με αποκηρύξεις. Να πάρεις διαζύγιο σε βάρος μου με οποιονδήποτε λόγο. Ακόμα το παιδί μας να μη φέρει το όνομά μου, αλλά το δικό σου, είτε σιωπηρά είτε υιοθετημένο από ένα απ’ τα παιδιά. Τέλος, δέχομαι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αποφασίσετε, αρκεί να μη θίγεται το κόμμα... Μη διστάσετε στην απόφασή σας από συναισθηματισμούς ή από το αν πονέσω".

Οι πολιτικές διαφωνίες του

Ήταν μια πραγματικά ηρωική μορφή ο Πλουμπίδης, από κείνες τις σπάνιες, που υποκλίνεσαι μπροστά της ακόμα κι αν διαφωνείς πολιτικά. Ηταν, όπως έλεγε ο ίδιος, καθαρός σαν κρύσταλλο, που τίποτα δεν μπορεί να το κηλιδώσει. Ο ηρωισμός του όμως δεν ήταν απλά ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. Δεν μπορεί να προσεγγιστεί υπεριστορικά ούτε σε επίπεδο ατομικής ψυχολογίας. Ο Ν. Πλουμπίδης ήταν ηρωικός γιατί πάλευε πάνω απ΄ όλα πολιτικά, γιατί τολμούσε να αμφισβητήσει ή ακόμα και να συγκρουσθεί με την επίσημη γραμμή, όποτε έκρινε, ότι αυτή λειτουργούσε σε βάρος των ιστορικών συμφερόντων του κινήματος. Και αυτό ακριβώς θέλουν να αποκηρύξουν όσοι κάνουν εικόνισμα την μορφή του. Για να συσκοτίσουν κάθε σοβαρή πολιτική ανάλυση, χρησιμοποιούν, όπως λέει ο Δημήτρης Πλουμπίδης, τη μέθοδο της "ηρωοποίησης". Σαν πολιτική τακτική που αποβλέπει στο να αποφύγουν να κάνουν μια πολιτική ανάλυση για να κάνουν μια πολιτική ανάλυση για κείνη την υπόθεση και για κείνη την εποχή και να πάρουν ξεκάθαρη θέση οι ίδιοι για όλα αυτά τα τεράστιας σημασίας πολιτικά ζητήματα. Γιατί ο Νίκος Πλουμπίδης είχε το θάρρος να διαφωνήσει ανοιχτά σε πολλά σημεία με την πολιτική της επίσημης ηγεσίας του ΚΚΕ και με τον ίδιο τον Ζαχαριάδη. Όπως αναγράφεται στο βιβλίο "Ν. Πλουμπίδης - Ντοκουμέντα":

1. Αντιτάχθηκε στη γραμμή του Ζαχαριάδη για τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, στην αναγνώριση ουσιαστικά απ΄ το Ζαχαριάδη του δικτάτορα Μεταξά ως ηγεσία του αντιφασιστικού πολέμου. Κατάγγειλε μάλιστα ως πλαστό το γράμμα του Ζαχαριάδη, που "απευθυνόταν στον Μανιαδάκη και όχι στο λαό και υπέγραφε σαν γραμματέας της ΚΕ και όχι του ΚΚΕ". Αυτό ο Ζαχαριάδης ποτέ δεν του το συγχώρεσε.
2. Δεν του συγχώρησε επίσης ο Ζαχαριάδης ότι όταν γύρισε απ΄ το Νταχάου την άνοιξη του 1945, ο Ν. Πλουμπίδης ζήτησε να κάνει έκθεση των ενεργειών και της δραστηριότητας του κατά την περίοδο της κράτησής του από τους Γερμανούς - αίτημα που βεβαίως, η ΚΕ του ΚΚΕ απέρριψε!
3. Ήταν αντίθετος με την επίσημη γραμμή στα Δεκεμβριανά, γι΄ αυτό και τις κρίσιμες εκείνες μέρες το κόμμα τον απομόνωσε, όπως ο ίδιος λέει, στον Τύρναβο.
4. Ήταν αντίθετος στη γραμμή του Ζαχαριάδη για την αποχή από τις εκλογές του 1946, μολονότι πειθάρχησε πλήρως στο κόμμα.
5. Είχε σοβαρές επιφυλάξεις για τη γραμμή Ζαχαριάδη το 1947, ότι ο ένοπλος αγώνας έπρεπε να είναι η μοναδική απάντηση του λαού.
6. Διαφωνούσε με την γραμμή της πολιτικής απομόνωσης και εξόντωσης από το κόμμα των μελών και οπαδών του κόμματος που κάτω από αφόρητες πιέσεις και απάνθρωπα βασανιστήρια υποχρεώθηκαν να κάνουν "δήλωση μετάνοιας".
7. Διαφωνούσε επίσης με την επίσημη γραμμή του κόμματος που απαγόρευε στους δημόσιους υπαλλήλους να υπογράψουν τη δήλωση νομιμοφροσύνης που ζητούσε το κράτος προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους. Έτσι πολλοί απολύθηκαν και πολλοί περισσότεροι διαχώρισαν τη θέση τους απ΄ το κόμμα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
8. Διαφώνησε με τη στάση του Ζαχαριάδη απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη με τον οποίο τον συνέδεαν ισχυροί δεσμοί.
9. Διαφώνησε με τη γραμμή της καθοδήγησης του ΚΚΕ από την ηγεσία που βρισκόταν, μετά την ήττα του 1949, εκτός Ελλάδας.
10. Διαφώνησε με το σύνθημα του Ζαχαριάδη "Τι Πλαστήρας τι Παπάγος", τότε που κυριαρχούσε η γραμμή, "τα όπλα παρά πόδας".
11. Στις εκλογές του 1950 και του 1951, εφάρμοσε μια πιο ευέλικτη τακτική απ΄ αυτήν της επίσημης ηγεσίας. Αυτό θεωρήθηκε μέγα λάθος παρά το πολιτικό κέρδος του κόμματος από το αποτέλεσμα.

Τα μεγάλα ιστορικά ζητήματα

Όμως η μη - αποκατάσταση του Πλουμπίδη απ΄ το ΚΚΕ δεν αποβλέπει μόνο στο να εμποδίσει το άνοιγμα μιας πραγματικής, πάνω σε αρχές και σε βάθος συζήτησης μέσα στο εργατικό κίνημα για όλα αυτά τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής. Αποβλέπει και σε κάτι μεγαλύτερο, που θα βγει αναπόφευκτα στην επιφάνεια σαν συνέχεια όλων αυτών: στη συζήτηση που πρέπει να γίνει για το χαρακτήρα του αγώνα 1941-49. Ήταν ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, όπως διακήρυσσαν σ΄ όλους τους τόνους οι αποφάσεις της ΚΕ του ΚΚΕ ή ήταν και κοινωνικός; Ή αλλιώς, η Επανάσταση των ένοπλων εργατών και αγροτών στην Ελλάδα είχε καθαρά αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα ή μήπως σοσιαλιστικό; Θα μπορούσε δηλαδή στην πορεία προς το σοσιαλισμό να λύσει και όλα τα άλυτα μέχρι τότε αστικοδημοκρατικά ζητήματα, όπως αποδεικνυόταν στην πράξη, με τη δράση του ΕΛΑΣ; Αυτό δεν έδειχνε η ίδια η ζωή, μέσα από τις κοινωνικές αλλαγές που πραγματοποιούνταν στις περιοχές που απελευθέρωνε ο ΕΛΑΣ, μέσα από τις απαλλοτριώσεις των τσιφλικιών και του μοιράσματος της γης στους ακτήμονες, μέσα από την εγκαθίδρυση των θεσμών της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης και της Λαϊκής Δικαιοσύνης, μέσα από τη συγκρότηση αιρετών, άμεσα ανακλητών οργάνων, εργατοαγροτικής εξουσίας; Μ΄ αυτόν τον διαρκή χαρακτήρα της σοσιαλιστικής, στην ουσία επανάστασης δεν ήρθε σε σύγκρουση η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ; Αυτή την κατάσταση δυαδικής εξουσίας δεν ήρθαν να πνίξουν οι προδοτικές συμφωνίες του Λίβανου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας; Και ποιες ήταν οι πολιτικές ευθύνες της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ που υπό την καθοδήγηση του Στάλιν και των ντόπιων σταλινίσκων, οδήγησαν μια μεγαλειώδη επανάσταση στην ήττα και ένα ολόκληρο λαό στη συντριβή και στην πολιτική υποδούλωση;

Μήπως όλα αυτά δεν είναι παρά μια απελπισμένη προσπάθεια της ηγεσίας του ΚΚΕ να διατηρήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες, που θα διαταραχθούν, όταν αποκαλυφθούν μέσα απ΄ όλη αυτή τη συζήτηση με αφορμή την υπόθεση Πλουμπίδη, οι τεράστιες πολιτικές ευθύνες ζώντων ακόμα ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο εκείνη την εποχή;

Μπορούν όμως μέσα από ένα τέτοιο παιχνίδι πολιτικών συγκαλύψεων να προετοιμαστούν ιδεολογικά και να σφυρηλατηθούν πολιτικά για τους μεγάλους αγώνες που βρίσκονται μπροστά μας οι νεότερες γενιές των αγωνιστών; Η αναστήλωση του καπιταλισμού στην μεταπολεμική Ευρώπη, μέσα από το σχέδιο Μάρσαλ και την εφαρμογή των συμφωνιών του Bretton Woods, δεν θα ήταν δυνατή αν δεν αναχαιτιζόταν η Ευρωπαϊκή Επανάσταση που γεννιόταν μέσα από τα σπλάχνα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και των κινημάτων αντίστασης. Δεν θα ήταν δυνατή αν δεν αφοπλιζόταν το αντάρτικο στη Γαλλία απ΄ τον Τορέζ και στην Ιταλία από τον Τολιάττι. Δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την προδοσία του Λίβανου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας. Δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τις συμφωνίες του Στάλιν με τον Τσώρτσιλ και τους Αμερικανούς για το μοίρασμα της Ευρώπης σε "ζώνες επιρροής".

Το ΚΚΕ αρνείται να πάρει θέση πάνω σ΄ όλα αυτά τα μεγάλα ζητήματα της Ιστορίας. Και πώς να το κάνει όταν είναι υποχρεωμένο να κρατά στους κόλπους του ανοιχτά φιλοσταλινικές τάσεις - που χρησιμοποιούν ακόμα την κλασική σταλινική μεθοδολογία της ιστορικής διαστρέβλωσης και της αντιτροτσκιστικής συκοφαντίας - με πρόσφατο δείγμα την ανοικτή συμπάθεια στον Στάλιν της υπεύθυνης της ιδεολογικής επιτροπής του ΚΚΕ.

Όμως η Ιστορία είναι πιο δυνατή απ΄ όλους τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει κλειστά τα συρτάρια της Ιστορίας, σε μια εποχή σαν τη δική μας, που η παγκοσμιοποίηση σπέρνει θύελλες, θερίζοντας τις ζωές εκατομμυρίων καταπιεσμένων σε κάθε γωνιά του πλανήτη και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει το ιστορικό δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".

Η υπόθεση Πλουμπίδη με όλα τα ιστορικά ζητήματα που ανακινεί δεν μπορεί πια να μείνει μέσα στα στενά πλαίσια που επιχειρεί να την περιορίσει η ηγεσία του ΚΚΕ. Γιατί όπως λέει ο γιός του στον πρόλογο του βιβλίου: "Ο Ν. Πλουμπίδης πέτυχε μια πολιτική νίκη με τον τρόπο που χειρίστηκε την πορεία του προς το θάνατο, έτσι που η υπόθεσή του να μην μπορεί να "κλείσει" αν δεν συζητηθεί με όρους πραγματικής πολιτικής ανάλυσης".


27/09/2002

Καλωσορίζουμε τον “Απείθαρχο Ιωαννίνων 1312″, τον νέο αυτοοργανωμένο, αντιεξουσιαστικό, αντιφασιστικό αθλητικό σύλλογο

Εδώ και κάμποσα χρόνια βιώνουμε την εμπορευματοποίηση και συνεπώς, τον ξεπεσμό των πάντων. Στον βωμό του κέρδους έχουν θυσιαστεί σχεδόν όλα, που πιτσιρικάδες γουστάραμε. Πράγματα που μας γέμιζαν στα παιδικά μας χρόνια, τώρα τείνουν να μας προκαλούν αηδία. Εταιρίες, μίζες, ντόπες, στημένα, κλίκες, “ισχυροί” άνδρες, μπράβοι, ρουφιάνοι, σεκιουριτάδες, πελατειακές σχέσεις, πανάκριβα εισιτήρια, οπαδοί δίχως ίχνος συνείδησης, μαχαιρώματα, νεκροί. Ουδεμία σχέση έχουν τα παραπάνω με το ποδόσφαιρο που παίζαμε και θέλουμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε.

Ορμώμενη από τους προβληματισμούς της και εν μέσω αστείου και σοβαρού μια παρέα έριξε ιδέα για το πόσο ωραίο θα ήταν να δημιουργούταν μια ποδοσφαιρική ομάδα, που θα δρούσε εναρμονισμένη με έναν αξιακό κώδικα, που δεν συμβαδίζει με τη φανταχτερή σαπίλα του μοντέρνου ποδοσφαίρου. Σίγουρα με τις αντιφάσεις της, αλλά με σκοπό να τις μετριάζει όσο το δυνατόν περισσότερο. Το θέμα ανοίχτηκε σε γνωστούς και φίλους και πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες κουβέντες. Οι γόνιμες σκέψεις, τα θέλω και οι προβληματισμοί συνέλαβαν τον Αθλητικό Σύλλογο “ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ” και από φέτος θα φέρνει γύρα στα ερασιτεχνικά τοπικά πρωταθλήματα χωρίς αναστολές. Απείθαρχος γιατί δεν υπακούμε στους κανόνες και τον καθωσπρεπισμό που μας επιβάλλουν να ζούμε, όλοι όσοι βάλθηκαν να αποφασίζουν για τις ζωές μας. Το σήμα κοράκι γιατί ετούτος εδώ ο κόσμος, θέλει σίγουρα θάψιμο. Κορακιάσαμε.

Η μπάλα θα παιχτεί ως εξής:
Η ομάδα θα λειτουργεί και θα παίρνει τις αποφάσεις της, με τη συμμετοχή των παικτών και όσων θέλουν να βοηθήσουν το εγχείρημα.
Στο διοικητικό συμβούλιο τοποθετήσαμε γλαστρούλες διακοσμητικές. Αποφασίζουμε ισότιμα και χωρίς ιεραρχίες.
Η χρηματοδότηση για να καλυφθούν τα έξοδα γίνεται κατά κύριο λόγο από εμάς που παίζουμε και ασχολούμαστε. Μέχρι τουλάχιστον να μας πάρει κάποιος Εμίρης, κάθε οικονομική ενίσχυση είναι επιθυμητή.
Οι σπόνσορες δεν μας αρέσουν. Δεν διαφημίζουμε καμιά επιχείρηση και δε προσφέρουμε καμιά ειδική μεταχείριση. Η φανέλα είναι ήδη αρκετά βαριά και δε σηκώνει χορηγούς.
Συμμετέχουμε στο πρωτάθλημα αλλά η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός. Στόχος μας είναι να περάσουμε καλά τόσο ως ποδοσφαιριστές, όσο και ως καλαμπουράτοι φίλαθλοι.
Δε χρειάζεται για να παίξεις να είσαι ο γιος του προέδρου, ο κολλητός του χορηγού, το πουλέν του προπονητή, ο παίκτης με το μεγάλο συμβόλαιο, να έχεις περάσει από τις ακαδημίες του Ρότσα, να έχεις συμπληρώσει το άλμπουμ της Panini και να έχεις πάρει το Champions League με τα δεύτερα της Προοδευτικής Τούμπας στο Football Manager.
Δυνατότητα στη συμμετοχή έχουν όλοι. Τεχνίτες, πολυτεχνίτες, ταλέντα, παλτά, παιχτρόνια, κατσαπλιάδες, φιλότιμα κασάρια, ντόπιοι, ξένοι, κοινοτικοί, φίλοι, ομοφυλόφιλοι.
Μπάτσοι “παίζουν” παντού. Το να παίζουν και στην ομάδα μας, έχοντας χορτάσει να ελέγχουν τη ζωή μας, το θεωρούμε περιττό.
Το ποδόσφαιρο τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στις κερκίδες δεν είναι κάτι ξεχωριστό στη καθημερινότητα μας. Τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα δεν μας αφήνουν αδιάφορους επειδή η μπάλα κυλάει.
Φασιστικές, ρατσιστικές, εξουσιαστικές και σεξιστικές συμπεριφορές θα απολαμβάνουν τις άρτιες ικανότητες μας στο σουτάρισμα.

ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ

ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ

Αθλητικός Σύλλογος Απείθαρχος Ιωαννίνων

apeitharxos1312@gmail.com

Σελίδα στο facebook : Απείθαρχος Ιωαννίνων 1312

Λευτερία στην Παλαιστίνη

http://intifadagr.wordpress.com/

Από την εκδήλωση στον “Ελεύθερο Γαλαξία” για τα Ιουλιανά και τον Σωτήρη Πέτρουλα

Εισήγηση στην εκδήλωση του “Ελεύθερου Γαλαξία” για τα Ιουλιανά και τον Σωτήρη Πέτρουλα

Σήμερα συμπληρώνονται 44 χρόνια από τη δολοφονία του αριστερού φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα, κατά τη διάρκεια μιας μαχητικής διαδήλωσης που επιχείρησε να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό και να προχωρήσει στη Βουλή. Η ημερομηνία είναι η 21η Ιουλίου του 1965, 6 μέρες μετά την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία.

Γιατί ασχολούμαστε με αυτή την κινητοποίηση, τι έχει να μας πει σήμερα; Δεν είναι μόνο το τετριμμένο αν και ουσιαστικό ότι «η μνήμη είναι αγώνας ενάντια στη λήθη που επιβάλλει η εξουσία», είναι ότι νέες γενιές και νέες δυνάμεις που δεν κουβάλαγαν την ήττα της προηγούμενης γενιάς ήλθαν στο προσκήνιο, στο δημόσιο χώρο, χωρίς να μπορεί κανείς να τους καθοδηγήσει. 

Ήταν μια πρωτοφανής «πολιτική των δρόμων», όπου αμφισβητήθηκε ό,τι μέχρι τότε ήταν επιτρεπτό ή πραγματοποιήσιμο (αυτό θυμίζει και λίγο το Δεκέμβρη του 2008). Τα δρομολόγια των διαδηλώσεων άλλαζαν κάτω από την πίεση των διαδηλωτών, οι ομάδες περιφρούρησης σαρώνονταν, διαδηλωτές ξημεροβραδιάζονταν κάτω από τα γραφεία των βουλευτών για να τους πείσουν με το καλό ή το άγριο να μην «αποστατήσουν», νέοι εργάτες έστηναν οδοφράγματα και απαντούσαν με ξύλα, πέτρες και μολότοφ στη βία της αστυνομίας, οι διαδηλωτές έκαιγαν τις εφημερίδες του Συγκροτήματος Λαμπράκη κ.α. όταν εμφανίζονταν με «περίεργα» πρωτοσέλιδα. Το κυριότερο: το «πεζοδρόμιο» διατύπωνε αιτήματα που δεν χωρούσαν στα πολιτικά προγράμματα της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΑ.

Ποιο ήταν το ευρύτερο περιβάλλον, μέσα στο οποίο πρόβαλλε αυτή η μεγάλη κινητοποίηση; Η αλήθεια είναι ότι τη δεκαετία του 1960 όλα άλλαξαν. Από τη μία, έχουμε τεράστια ποσοτική υλική αύξηση, τεχνολογική μεταβολή, κράτος πρόνοιας, αγροτική έξοδο, πολιτιστικό μοντερνισμό. Είναι εποχή υψηλών προσδοκιών. Από την άλλη, υπάρχει η νίκη της Κούβας, η Αλγερία, οι Βιετκόνγκ, η επανάσταση προχωρούσε στις αποικίες, υπάρχει δυσαρέσκεια από την πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης (το σύνθημα του ΚΚΣΕ είναι «ειρηνική συνύπαρξη» ανάμεσα στο καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο – ούτε λόγος για επανάσταση), υπάρχει το νέο παράδειγμα της Κίνας. Η αίσθηση είναι ότι ο κόσμος βαίνει σε μια κατάσταση εξέγερσης. Το παγκόσμιο 1968 δεν είναι μακριά…

Η Ελλάδα του 1960 μόλις βγαίνει από τον Εμφύλιο πόλεμο. Υπάρχει πολύ μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, συγκέντρωση στις πόλεις, μετανάστευση (στο διάστημα 1950-1970 750.000 ήταν οι έλληνες μετανάστες). Ο στρατός και το παλάτι είναι βασικοί σπόνδυλοι του πλέγματος εξουσίας που συγκροτήθηκε μετά τον εμφύλιο. Διατηρείται ακόμα το ασφυκτικό πλαίσιο που επέβαλλαν οι νικητές του Εμφυλίου στους ηττημένους, αλλά για πρώτη φορά αυτό το πλαίσιο αμφισβητείται έντονα.

Υπάρχει απονομιμοποίηση της εθνικοφροσύνης, που συνεχώς διευρύνεται, αρχικά μετά τις εκλογές του 1958, όπου η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση με 25%, αλλά κυρίως μετά το 1960 όπου έχουμε πλέον τη σταδιακή ανάταση του κινήματος –μια ημερομηνία έναρξης της εμφάνισης του «λαϊκού παράγοντα» στο πολιτικό προσκήνιο θα μπορούσε να είναι η 1η Δεκεμβρίου του 1960 με τη βιαιότατη απεργία των οικοδόμων. Την ημέρα εκείνη τραυματίζονται στις συγκρούσεις 70 χωροφύλακες και ο οικοδόμος βγαίνει από τα τάρταρα της κοινωνικής περιφρόνησης και γίνεται πρωταγωνιστής της κοινωνικής ζωής. Έκτοτε σε όλες τις συγκρούσεις με την αστυνομία όταν φοιτητές και άλλοι εργαζόμενοι τα έβλεπαν σκούρα φώναζαν στους αστυνομικούς το σύνθημα «έρχονται οι οικοδόμοι». Ο ανατολίτικος θρήνος του Καζαντζίδη δίνει τη θέση του στο αισιόδοξο μαρς του Θεοδωράκη.

Ακολουθούν μεγάλες απεργίες σε πολλούς κλάδους –οι οικοδόμοι επέβαλλαν την 7ωρη εργασία χωρίς να ρωτήσουν κανένα!–, το κίνημα ειρήνης με τις μαραθώνιες πορείες, ο «ανένδοτος», αγροτικές εξεγέρσεις, οι μεγάλοι φοιτητικοί αγώνες του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1960, αυτοτελής συγκρότηση των εργατικών σωματείων έξω από την ΓΣΕΕ –τα περίφημα 115 σωματεία, τα οποία ήταν στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα. Παράλληλα, η Ελλάδα γνωρίζει εκείνη την αξιομνημόνευτη πολιτιστική άνοιξη.

Το κράτος αντεπιτίθεται: εκλογές βίας και νοθείας το 1961, δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, άγρια καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων, έκρηξη νάρκης κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την Αντίσταση στο Γοργοπόταμο το 1964 με 13 νεκρούς, προβοκάτσιες στο στρατό, η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ.

Κι η Αριστερά; H πολιτική της ΕΔΑ προσδιορίζεται από το πρόγραμμα της «Εθνικής Δημοκρατικής Αλλαγής», που προϋπόθετε σταδιακές αλλαγές χωρίς να θίγονται οι καπιταλιστικές σχέσεις. Η κινητήρια δύναμη του προγράμματος είναι η συμμαχία μιας υποτιθέμενης «εθνικής αστικής τάξης» με τους διανοουμένους, τους αγρότες και την εργατική τάξη. Σε αυτό το πλαίσιο η ΕΔΑ επιδιώκει τη συμπόρευση με το Κέντρο, που υποτίθεται ότι εκφράζει αυτή την «εθνική αστική τάξη». Υπάρχει έκδηλο το βάρος της ήττας της εαμικής επανάστασης και η αγωνία της Αριστεράς να υπάρχει ως «εθνική δύναμη». Παρόλαυτα η ΕΔΑ είναι το μοναδικά οργανωμένο κόμμα, με τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη να αριθμεί δεκάδες χιλιάδες μέλη και εκατοντάδες Λέσχες σε όλη την Ελλάδα. Ειδικά η ΔΝΛ μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα πρωτόγνωρο πολιτικό και πολιτιστικό κίνημα.

Μέσα σε κλίμα λαϊκής ανάτασης θα έρθει στην εξουσία η Ένωση Κέντρου πρώτα το 1963 για ένα μικρό χρονικό διάστημα και μετά το 1964 για να εκφράσει αυτή τη λαϊκή ανάταση, πέρα και έξω όμως από τις αρχικές προθέσεις και τη συνείδηση του πολιτικού της προσωπικού. Σύντομα θα εκπροσωπήσει πολιτικά το ηττημένο εαμογενές λαϊκό μπλοκ, κυρίως διότι η γραμμή του Κέντρου ήταν αγωνιστικότερη από της ΕΔΑ (η ΕΚ καθοδηγούσε τον αντιδεξιό Ανένδοτο αγώνα των ετών ‘61-‘63) και πιο αξιόπιστη ως αστική εναλλακτική λύση. Ταυτόχρονα με τον αντιδεξιό αγώνα η ΕΚ κάνει αντικομμουνιστικό αγώνα, με άλλες μεθόδους από εκείνες της ΕΡΕ, ο περίφημος «διμέτωπος αγώνας». Είναι συνεπώς μια αστική εναλλακτική λύση μέσα στο πλαίσιο του μετεμφυλιακού κράτους.

Η κυβέρνηση της ΕΚ προχώρησε άμεσα σε φιλολαϊκά μέτρα, όπως πολιτική παροχών προς τις λαϊκές τάξεις –δωρεάν παιδεία-, ρύθμιση των αγροτικών χρεών, απόλυση των πολιτικών κρατουμένων. Χαλαρώνει κάπως τα αστυνομικά μέτρα, αποδέχεται όμως ότι ο στρατός και οι δυνάμεις ασφαλείας ανήκουν στη δικαιοδοσία του παλατιού, ενώ συνεχίζει την αντικομμουνιστική ρητορική που συχνότατα μετατρέπεται σε καταστολή των αγώνων και της Αριστεράς. Οι Λαμπράκηδες αποτελούν συχνά τον στόχο του Γ. Παπανδρέου. Επί Παπανδρέου βγήκε και η σχετική εγκύκλιος 1010 που απέβαλλε από όλα τα σχολεία τους μαθητές Λαμπράκηδες.

Το ερώτημα όμως είναι γιατί προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις μια μετριοπαθής αστική πολιτική; Ίσως να μην προκαλούσε αν αυτή η μετριοπαθής πολιτική δεν συνδεόταν με την αυτόνομη παρέμβαση των λαϊκών μαζών στις πολιτικές εξελίξεις, τους αγώνες των εργαζομένων και των νέων το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960, όπως επίσης με τη σταδιακή αποδέσμευση νέων μεσαίων στρωμάτων από την ιδεολογία της εθνικοφροσύνης.

ΙΟΥΛΙΑΝΑ

— Στις 15 Ιουλίου ο Παπανδρέου λοιπόν παραιτείται και ορίζεται κυβέρνηση από τα Ανάκτορα. Διαλύεται από την αστυνομία η αυθόρμητη συγκέντρωση έξω από τη Βουλή.

— Στις 17 Ιουλίου γίνεται συγκέντρωση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού γιατί ο υπουργός δημόσιας τάξης Τούμπας απαγόρεψε την πορεία. Ο κόσμος κινείται προς το Σύνταγμα παραμερίζοντας τους «εφόρους τάξης», τις ομάδες περιφρούρησης της ΕΔΑ. Εκεί πολλοί από τους «εφόρους τάξης» θα πετάξουν τα περιβραχιόνια τους και θα συμπαραταχθούν με το πλήθος. Τα συνθήματα είναι αντιμοναρχικά, λχ. «Έξω η γκεσταπίτισσα» -δηλ. η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη- και «δημοψήφισμα», σε αντιδιαστολή με αυτά που πάει να επιβάλλει η καθοδήγηση της ΕΔΑ και που δε βάζουν πολιτειακό θέμα, λχ. «η Αυλή να μαντρωθεί».

— Στις 27 Ιουλίου γίνεται η γενική πολιτική απεργία. Τα πάντα παραλύουν. Το πλήθος δεν υπακούει τις εκκλήσεις των μεγαφώνων να διαλυθεί η συγκέντρωση στην πλατεία Ομονοίας και σύντομα συμπαρασύρει τους «εφόρους τάξης». Πουθενά δεν υπάρχει αστυνομία. Όταν φτάνει στο Σύνταγμα η τεράστια διαδήλωση τραγουδά το ριζίτικο «Πότε θα κάνει ξαστεριά» ως εξής: «Θα κατεβώ στα ανάκτορα, στη στράτα του Ηρώδη, για να σκοτώσω γερμανούς και έλληνες προδότες». Η γενική απεργία της 27ης Ιουλίου ήταν το αποκορύφωμα του κινήματος, αλλά δε μετεξελίχτηκε σε γενική εξέγερση.

— Στις 20 Αυγούστου παίρνει τη βασιλική εύνοια ο εαμογενής βουλευτής της ΕΚ Ηλίας Τσιριμώκος και σχηματίζει κυβέρνηση. Την ίδια μέρα καλείται από τους τυπογράφους συγκέντρωση στο θέατρο «Γκλόρια». Η συγκέντρωση εξελίσσεται σε διαδήλωση 80.000 που κατευθύνεται προς τη Βουλή και συγκρούεται μέχρι και με μολότοφ με την αστυνομία. Τα επεισόδια θα κρατήσουν μέχρι τα ξημερώματα και την επόμενη μέρα οι δεξιές εφημερίδες θα μιλήσουν για «οργανωμένη κομμουνιστική συνομωσία», ενώ οι κεντρώες και αριστερές θα ρίχνουν το φταίξιμο σε προβοκάτορες και αστυνομία.

Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου, αλλά η κατάσταση ομαλοποιείται.

Σήμερα, τα «Ιουλιανά» παραμένουν μια ιστορία παραχαραγμένη. Είτε η κουβέντα μένει στην «πολιτική ανωμαλία», είτε στην επιφάνεια, την αιτία, δηλ. Αποστασία=προδοσία, είτε προσωποποιούνται οι αντιθέσεις, στα πρόσωπα του δράματος, του πολύ πλούσιου παρασκηνίου.

Πάντως, για το κατεστημένο τα «Ιουλιανά» συνδέονται με τον εφιάλτη της εαμικής αντίστασης. Γράφει ο λογοτέχνης Γιώργος Θεοτοκάς:

[…]τα πρακτικά του τελευταίου Συμβουλίου του Στέμματος [είναι] σπουδαίο υλικό για ένα Μπαλζάκ. Ψάχνοντας ανάμεσα στις γραμμές, θα δει πως το κύριο θέμα του πολύωρου διαλόγου των μελών του Συμβουλίου, το θέμα που προσδιορίζει όλα τα άλλα είναι τούτο: Έρχονται οι Λαμπράκηδες να μας σκοτώσουν! Τι θα κάμουμε για να σωθούμε;

Έχει γραφτεί ότι τα «Ιουλιανά» ήταν «επαναστατική κατάσταση». Το σίγουρο είναι ότι είναι η βίαιη και αδιαμεσολάβητη επέμβαση του λαϊκού παράγοντα στην πολιτική σκηνή για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο, μια εξέγερση που προκάλεσε κρίση σε πολλά επίπεδα και που κατά κάποιο τρόπο επέσπευσε την αυταρχική λύση που επεξεργάζονταν οι «από πάνω»: το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ

Αν υπάρχουν μερικά πρόσωπα που συνοψίζουν τα Ιουλιανά του 1965, ένα από αυτά είναι ο Σωτήρης Πέτρουλας. Ο Πέτρουλας γεννήθηκε το 1942 στη Μάνη. 4 χρόνια μετά η οικογένεια του αναγκάζεται να φύγει κακήν-κακώς από την περιοχή, έχοντας αφήσει πίσω πολλούς νεκρούς – θύματα της άγριας βίας των δεξιών συμμοριών. (Το βιβλίο της ξαδέλφης του Πέτρουλα, Δήμητρας, «Που’ ναι η μάνα σου μωρή», είναι ένα μανιάτικο μοιρολόι γι’ αυτούς τους νεκρούς.) Από εκεί και πέρα, ο Πέτρουλας εντάσσεται στην Αριστερά από μαθητής και μπαίνει με υποτροφία στην Ανωτάτη Εμπορική. Γρήγορα εκλέγεται γραμματέας της οργάνωσης της σχολής του και γίνεται στέλεχος της Ν. ΕΔΑ. Παίρνει μέρος σε όλους τους αγώνες της εποχής και διακρίνεται στην αντιπαράθεση με την παρακρατική ΕΚΟΦ, την οποία καταφέρνουν να εκδιώξουν από τη σχολή.

Το Σεπτέμβριο του 1964 αποφασίζεται από την ΕΔΑ η συγχώνευση της Ν. ΕΔΑ με την Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης. Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της οργάνωσης σπουδάζουσας διαφωνεί με τη συγχώνευση, διότι θεωρεί ότι αδυνατίζει η αυτοτελής παρέμβαση της Αριστεράς στη νεολαία, υπέρ μιας πιο «πλατιάς» οργάνωσης. Ο Πέτρουλας αναδεικνύεται σε έναν από τους βασικούς υποστηρικτές της αντιπαράθεσης με το κόμμα στην οργάνωση σπουδάζουσας. Παρόλαυτα, συμμετέχει στο ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη τον Μάρτιο του 1965 διατηρώντας το σύνολο των διαφωνιών του. Η αντιμετώπιση από την καθοδήγηση της ΕΔΑ είναι ενδεικτική της ποιότητας της εσωκομματικής αντιπαράθεσης: στην αρχή μομφή, τον Απρίλιο του 1965 διαγραφή.

Υπάρχει μια αχλύ μυστηρίου γύρω από τη διαγραφή του Πέτρουλα. Ακόμα και σήμερα πολλοί λένε ότι ο Πέτρουλας δεν διαγράφτηκε. Αυτό υποστήριξε η ΕΔΑ από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας του, αυτό υποστήριζε σε όλη τη μεταπολίτευση και το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσωτερικού. Όπως είναι γνωστό, ο Πέτρουλας είχε διαφωνίες με την καθοδήγηση της ΕΔΑ, την οποία θεωρεί μετριοπαθή και ενδοτική προς την Ένωση Κέντρου. Κάποια στιγμή αρχίζει να συμμετέχει, μαζί με τον Μάκη Παπούλια και άλλους, σε φράξια που δρούσε στο εσωτερικό της ΔΝΛ. Ο ιδεολογικός και πολιτικός προσανατολισμός της φράξιας δεν είναι αποκρυσταλλωμένος, είναι πάντως μια εξ αριστερών κριτική στην πολιτική γραμμή της ΕΔΑ. Η φράξια διατηρεί επαφές με τους Φίλους Νέων Χωρών, ομάδα υπό τον Νίκο Ψυρούκη με κινεζόφιλο προσανατολισμό, στο δελτίο της οποίας αρθρογραφεί ο Πέτρουλας, και είναι μέλος ενός μαρξιστικού ομίλου. Τον Απρίλιο διαγράφεται, αλλά δεν αποδέχεται τη διαγραφή του και συνεχίζει να δρα στη ΔΝΛ. Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της Σπουδάζουσας δημιουργούνται πολλές μικρές εξεγέρσεις, διότι ο Πέτρουλας και ο Παπούλιας δεν είναι τυχαίοι, είναι αναγνωρισμένοι και σεβαστοί αγωνιστές. Την ημέρα της κηδείας του Πέτρουλα κυκλοφορεί από τα μέλη της φράξιας η ιδρυτική διακήρυξη της Πανσπουδαστικής Δημοκρατικής Κίνησης ΠΑΝΔΗΚ – Σωτήρης Πέτρουλας.

Η τελευταία πράξη της ζωής του Σωτήρη Πέτρουλα είναι η διαδήλωση της 21ης Ιουλίου του 1965. Από νωρίς το απόγευμα συγκεντρώνονται στα Προπύλαια όχι μόνο φοιτητές, παρότι ήταν διαδήλωση της ΕΦΕΕ, αλλά και πολλοί εργαζόμενοι. Πριν δοθεί το σύνθημα της έναρξης της πορείας ο κόσμος αρχίζει να προχωρεί από την Κοραή στη Σταδίου, επιζητώντας τη σύγκρουση με την αστυνομία. Η πορεία φτάνει στο μπλόκο της αστυνομίας στη Σταδίου στο ύψος του κινηματογράφου «Αττικόν» και αρχίζουν οι γραμμές των διαδηλωτών να πιέζουν την αστυνομία. Σύντομα οι αστυνομικοί αποσύρονται και εμφανίζονται οι αύρες εκτοξεύοντας δακρυγόνα στη διαδήλωση. Σχηματίζονται παντού μικροομάδες που ανάβουν φωτιές, στήνουν οδοφράγματα και ρίχνουν πέτρες και ξύλα στην αστυνομία. Η αστυνομία αντεπιτίθεται και χτυπάει όποιον δει μπροστά της. Εκεί σκοτώνεται ο Πέτρουλας. Φαίνεται ότι είχε επισημανθεί –άλλωστε ήταν γνωστός στην αστυνομία– και χτυπήθηκε αρχικά με δακρυγόνο και στη συνέχεια κακοποιήθηκε από τους αστυνομικούς.

Η κυβέρνηση θέλει να τον θάψει στη 1.00 τα βράδυ, η ηγεσία της ΕΔΑ κινητοποιείται και το αποτρέπει, η σωρός του δίνεται στην οικογένεια και είναι ανοιγμένη! – ο ιατροδικαστής Καψάσκης μάλλον αμέλησε να την ράψει – οι Λαμπράκηδες τη σκεπάζουν με λουλούδια. Αρχίζει το λαϊκό προσκύνημα στη φτωχογειτονιά του Κολωνού και αργότερα ξεκινάει η πομπή, διασχίζοντας την Αθήνα. Να τι γράφει ο Στρατής Τσίρκας στο βιβλίο του «Χαμένη άνοιξη»:

Κι όταν είδα στην πλατεία Ομονοίας τους οικοδόμους με ξεγυμνωμένα στήθη να σταματούν τη νεκροφόρα και να σηκώνουν στα χέρια τους το φέρετρο, είπα μέσα μου πως από εδώ αρχίζει πια η αποθέωση.



Ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος γράφει:

Για ό,τι έπεσες, ήταν αλήθεια.

Κλείνοντας, σαν χθες συμπληρώνονται 8 χρόνια από τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι στη Γένοβα, πάλι κατά τη διάρκεια μιας μαχητικής διαδήλωσης που επιχείρησε να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό, την κόκκινη ζώνη. Τελικά σε τι χρησιμεύει το παρελθόν για τους ζωντανούς; Υπάρχει ένας στίχος του Μπέκετ, που αναφέρει σε ένα άρθρο του ο φιλόσοφος Σλαβόϊ Ζίζεκ:«Δοκίμασε πάλι, απότυχε πάλι, απότυχε καλύτερα». Έτσι κι αλλιώς, όσοι θέλουμε μια ζωή καλύτερη και διαφορετική είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάξουμε το παρελθόν, έχοντας επίγνωση ότι οι «πρόωρες» προσπάθειες, μέσα στην ίδια την αποτυχία τους να επιτύχουν τον διακηρυσσόμενο στόχο, δημιουργούν τις (υποκειμενικές) συνθήκες για τη «σωστή» στιγμή.

ΠΗΓΕΣ

Βερναδάκης Χριστόφορος & Μαυρής Γιάννης (1991), Κόμματα και κοινωνικές συμμαχίες στην προδικτατορική Ελλάδα. Οι προϋποθέσεις της μεταπολίτευσης, εκδόσεις Εξάντας

Ζίζεκ Σλαβόι (2009) «Πώς να αρχίσουμε από την αρχή»,http://thrymmata.blogspot.com/2009/07/slavoj-zizek.html

Κατσαρός Στέργιος (1999), Εγώ ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης. Η γοητεία της βίας, εκδόσεις Μαύρη Λίστα

Λαμπροπούλου Δήμητρα (2005), «Ιουλιανά 1965: ο λαός στους δρόμους», εφημερίδα Πριν, 17 Ιουλίου

Μαρτέν Κατερίνα Σαιν (1984), Λαμπράκηδες. Ιστορία μιας γενιάς, εκδόσεις Πολύτυπο

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ!

ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΑΝΟΙΞΕ ΠΥΡ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ,

ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΤΩ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ!

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΜΠΕΡΚΙΝ ΕΛΒΑΝ ΤΩΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΑΤΟΜΑ

Η αστυνομία επιτέθηκε στους μαθητές που έκαναν αποχή από τα μαθήματα τους στο λύκειο ΙΤΟ στις 22 Μάη στην περιοχή Οκμείδανι, με αίτημα την τιμωρία των δολοφόνων του Μπερκίν. Η αστυνομία άνοιξε πυρ στους μαθητές της Επαναστατικής Νεολαίας των λυκείων (Liseli Dev-Genç) και στο λαό. Το κράτος δολοφόνος επιτέθηκε πάλι άγρια σε μια απλή διαδήλωση. Όμως αυτή τη φορά βρήκαν απέναντί τους σκληρή αντίσταση για αυτό χρησιμοποίησαν κανονικές σφαίρες αντί για πλαστικές. Τρεις αστυνομικοί άνοιξαν πυρ στον λαό που είχε μαζευτεί στο Τζέμεβι (θρησκευτικό χώρο των αλεβητών) για μια κηδεία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Uğur Kurt πυροβολήθηκε στο κεφάλι και πέθανε στο νοσοκομείο που μεταφέρθηκε.



Η αστυνομία για να εμποδίσει την συμμέτοχη των μαθητών στην αποχή τρομοκρατούσε τον κόσμο επί μέρες. Την ημέρα της αποχής στις 10.00 π.μ. η Επαναστατική Νεολαία λυκείων πραγματοποίησε μια πορεία με πανό προς το σχολείο. Εκεί η αστυνομία επιτέθηκε με δακρυγόνα και με οχήματα ρίψης νερού (αύρα). Στις επιθέσεις αυτές η Επαναστατική Νεολαία απάντησε με αποτέλεσμα ένα τεθωρακισμένο όχημα της αστυνομίας να καεί ολοσχερώς.

Στο Οκμείδανι μετά το κάλεσμα του Λαϊκού Μετώπου εντάθηκαν οι διαδηλώσεις. Η αστυνομία συνέχισε να επιτίθεται στο λαό με κανονικές σφαίρες. Ο απολογισμός της κατασταλτικής επίθεσης ήταν εννέα τραυματίες, εκ των οποίων ένας βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση ενώ ακόμα ένας ο Ayhan Yılmaz υπέκυψε στα τραύματά του από πυροβολισμό στο κεφάλι. Ο Ερντογάν χωρίς να σκέφτεται κανένα κόστος συνεχίζει να επιτίθεται προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τον λαό με αίμα, πνίγοντας με δακρυγόνα και ανοίγοντας πυρ με πλαστικές και κανονικές σφαίρες τις φτωχές γειτονιές και τις περιοχές με αγωνιστική ταυτότητα.

Στα οδοφράγματα αγωνίζονται συνομήλικοι του Μπερκίν, ηλικιωμένοι, ηλικιωμένες, νέοι, νέες. Αυτούς δεν τους φοβίζει ούτε η βαρβαρότητα ούτε ο θάνατος. Την ιστορία του κόσμου την γράφουν αυτοί που αντιστέκονται.



Να καταλάβετε καλά πως ο θάνατος όχι μόνο δεν μας λυγίζει αλλά μας δυναμώνει.. Για κάθε νεκρό που πέφτει από τις σφαίρες του φασίστα Ερντογάν χιλιάδες θα παίρνουν την θέση τους στο δρόμο της αντίστασης.

Θα ζητήσουμε το λογαριασμό για τους μάρτυρές μας και από κι περά αυτοί που δολοφονούν και βασανίζουν δεν θα μπορέσουν να κοιμηθούν ήσυχοι.



Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕΙ.

ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤOΝ ΒΕΡΚΙΝ ΚΑΙ ΤΩΝ UGURKURT και AYHAN YILMAZ.

ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ

To τέλος του αναρχικού εκδότη

Τον είχα γνωρίσει στην Αθήνα, με τους Οικολόγους-Εναλακτικούς.Από αυτόν και το πρώτο μου βιβλίο για την πολιτική οικολογία.

Από μικρός σε κινήματα αμφισβήτησης, κινήματα αντιεξουσιαστικά, αναρχικά, «βάνδαλο αριστοκράτη» τον αποκαλούσαν οι δικοί του. Εξέδωσε σπάνια βιβλία. Πέθανε ξαφνικά χθες μετά από απανωτά εγκεφαλικά επεισόδια, σε ηλικία 56 ετών, ο εκδότης Μιχάλης Πρωτοψάλτης, αφήνοντας μεγάλο κενό στον εκδοτικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.

Το 1975 σύχναζε στο πρώτο αναρχικό βιβλιοπωλείο του Τέου Ρόμβου «Οκτάπους», όπου μαζεύονταν λογής περιθωριακοί, καλλιτέχνες, ποιητές, συγγραφείς και άλλοι που ψάχνονταν σε σουρεαλιστικά-ντανταϊστικά κείμενα, διάβαζαν μπιτ λογοτεχνία, γνώριζαν τους Γάλλους καταστασιακούς, τους Provos της Ολλανδίας, εξέταζαν τον Μάη του ’68 και ανέλυαν, με βάση τα κείμενα των αναρχικών συγγραφέων, την ελληνική πραγματικότητα και τα κινήματα της πρωτοπορίας – ειρηνικά και ένοπλα.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 επηρεάζεται από τον κοινωνικό αναρχισμό και την πολιτική οικολογία του Καναδού ελευθεριακού διανοητή Μάρεϊ Μπούκτσιν και εκδίδει το περιοδικό «Ανθη του Κακού» αλλά εκείνο που έκανε αίσθηση πολύ πριν ήταν το περιοδικό «Ο Κόκκορας που λαλεί στο σκοτάδι». Στο τέλος της ίδιας δεκαετίας ιδρύει με άλλους τους «Οικολόγους Εναλλακτικούς» και κατέρχεται υποψήφιος για το ευρωπαϊκό και το ελληνικό Κοινοβούλιο. Το 1978-79, ως αυτόνομος, συμμετέχει στις φοιτητικές καταλήψεις.

Γνωριστήκαμε εκεί γύρω στο ’78 στο γραφειόσπιτο ενός αναρχικού, του Λεωνίδα Χρηστάκη, που εξέδιδε το εντυπωσιακό για την εποχή «Ιδεοδρόμιο». Σταματήσαμε να βλεπόμαστε και ξαναβρεθήκαμε όταν εξέδωσε το βιβλίο Yerebatan του Γιάννη Μπουκετσίδη. Το παρουσιάσαμε με τον Περικλή Κοροβέση από τις εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος που ίδρυσε τότε (1998) και έκτοτε βρισκόμασταν στα Εξάρχεια και σε πολλές παρουσιάσεις βιβλίων, που δεν εξέδιδαν κατεστημένοι εκδοτικοί οίκοι: για τον Σπέρα, τον Ασιμο, τον Δαρβέρη, την Κ. Γώγου, την Ούλρικε Μάινχοφ. Πάθος του ήταν ο Μάρεϊ Μπούκτσιν και μετά από χρόνια κατάφερε να εκδώσει το μνημειώδες έργο του «Οι Ισπανοί αναρχικοί». Οπως μνημειώδεις ήταν και οι τσακωμοί μας για την «υπόσταση» των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, τα οποία φοβόταν ότι υπέκρυπταν έναν λανθάνοντα (ή και φανερό) εθνικισμό. Τα τελευταία χρόνια ταλανιζόταν από τη σχέση Δημοκρατίας-Αναρχίας· άλλοτε υπερτερούσε η μια, άλλοτε η άλλη.

Πριν από λίγους μήνες μού πρότεινε να κατέλθουμε στις ευρωεκλογές αφού «ιδρύσουμε» το κόμμα «Αναρχικοί της Ευρώπης»! Το είχε καημό· θεωρούσε ότι θα το αγκάλιαζαν πολλοί από τους ανέσπερους αναρχικούς και λογής ελευθεριακοί.

Επέμενε ότι η ομοσπονδιακή Ευρώπη ήταν αναρχικό όραμα (Προυντόν) και δεν ήθελε να το χαρίσει στους Ευρωπαίους ηγέτες και στους τεχνοκράτες των «ισχυρών» κρατών.

Γλεντζές ολκής· άλλοτε επιθετικός στην κουβέντα κι άλλοτε γλυκύτατος, πάντα παρών στις μικρές εξεγέρσεις και στα εναλλακτικά, αναρχικά στέκια. «Πώς θα συνδυάσουμε τις έννοιες «κόμμα» και «αναρχία»» τον ρωτούσα. Γελούσε. «Εχει έρθει κι αυτή η ώρα» απαντούσε αμέσως μετά με σοβαρότητα. Δύο παιδιά, την Εύα και τον Ορφέα, είχε με τις κατά καιρούς συντρόφους του.

Θα κηδευτεί σήμερα από το Νεκροταφείο των Αγίων Αναργύρων, στις 17.00. Θα λείψουν από την αναρχική γραμματεία τα βιβλία που ήθελε να εκδώσει. Θα λείψει και σε πολλούς από όσους παραμένουμε εν ζωή.

Γιώργος Σταματόπουλος

Κάλεσμα για μποϋκοτάζ στα ΜΙΚΕΛ

Mε σήμα τον πεθαμένο

Το 2014 προβάλλεται από τις ντόπιες μηντιακές, οικονομικές και πολιτικές ολιγαρχίες ως η χρονιά του “success story”, της επιστροφής στις αγορές και της επίτευξης του «εθνικού στόχου» του πρωτογενούς πλεονάσματος. Η πραγματικότητα είναι ότι η απαίτηση των ελληνικών αφεντικών για μεγαλύτερες θυσίες στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας καμουφλάρεται για άλλη μια φορά υπό τον μανδύα της «εθνικής σωτηρίας» και του «πατριωτικού καθήκοντος» και βρίσκει την καλύτερη εφαρμογή του στο μόνιμο, πλέον, καθεστώς έκτακτης ανάγκης και στο δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό».

Και αυτός είναι όσοι αντιστέκονται και χτυπούν την εξουσία και το κεφάλαιο όπως απεργοί, σωματεία και συνδικάτα που δίνουν σκληρούς ταξικούς αγώνες, μαχητικοί-ριζοσπαστικοί πολιτικοί χώροι όπως οι αναρχικοί αλλά και όσοι «περισσεύουν» όπως απολυμένοι, άνεργοι, μετανάστες και αγωνιζόμενα κομμάτια στις τοπικές κοινωνίες όπως πχ στις Σκουριές και στην Κερατέα.
Το κατεξοχήν πεδίο της επίθεσης και της αυθαιρεσίας των αφεντικών είναι οι χώροι δουλειάς, με το κράτος να παράγει και να παρέχει στα αφεντικά διαχρονικά όλο το νομικό οπλοστάσιο για την επιβολή ενός εργασιακού μεσαίωνα αλλά και τη βίαιη καταστολή των απεργιών και κάθε αντίδραση ενάντια σε αυτό το καθεστώς.

Σε πολλές περιπτώσεις η απαίτηση των αφεντικών για περισσότερη υποταγή και «πίστη» των εργαζομένων στις ορέξεις τους δημιουργεί νέα δεδομένα, όπως η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα 5μηνα προγράμματα και γενικότερα η επισφαλής εργασία, η ανασφάλιστη εργασία και τα ευέλικτα ωράρια των 180 ευρώ.
Τέτοια περίπτωση είναι και η ελληνική αλυσίδα καφετεριών “MIKEL” με 94 καταστήματα σε ελλάδα και κύπρο. Τα “MIKEL” υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να υπογράφουν ιδιωτικό συμφωνητικό – ρήτρα με την οποία αξιώνουν απ` τους εργαζόμενους την αποζημίωση 10.000 ευρώ εάν για 1 χρόνο μετά την απόλυση ή αποχώρησή τους εργαστούν σε άλλη επισιτιστική επιχείρηση ή εάν συγγενής τους α’ βαθμού εργάζεται σε άλλη εταιρία του είδους.

Δηλαδή η εταιρία υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και μετά από ένα χρόνο μετά τη λήξη της εργασίας τους να μην δουλέψουν σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση, αλλά και να μην κάνουν οποιεσδήποτε ανταγωνιστικές προς την εταιρία πράξεις, χωρίς καν αναφορά στο ποιές είναι αυτές οι πράξεις. Ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο άμεσα και χωρίς αποζημίωση.

Εδώ να τονίσουμε, ότι ο τομέας του επισιτισμού- εστίασης ( καφετέριες, μεζεδοπωλεία, εστιατόρια, bar, πιτσαρίες κ.τ.λ.) δεν είναι μόνο οι επιχειρήσεις – αλυσίδες , αλλά η συντριπτική πλειονότητα είναι τα λεγόμενα «μικρά αφεντικά». Μέσα σε ένα κλίμα «φιλικό», «οικογενειακό» ή και κλαψιάρικο ότι δε «βγαίνουν» είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη μαύρη εργασία και τη μετατροπή του μισθού σε χαρτζιλίκι, σε αυτό τέλος πάντων που «μπορούν» ή «προαιρούνται» να δώσουν, χωρίς βεβαίως δώρα, επιδόματα και προσαυξήσεις, μέσα σε συνθήκες όπου η εξαρτημένη εργασία και η συνεπακόλουθη εκμετάλλευση, κρύβεται πίσω από το «να πηγαίνει καλά το μαγαζί μας» προσπαθώντας να παραμυθιάσουν τους εργαζόμενους ότι έχουν ίδια συμφέροντα με τα αφεντικά.

Εμείς, ως αναρχικοί, θεωρούμε ότι οι εργατικοί αγώνες και κάθε ταξικός-κοινωνικός αγώνας, για να είναι νικηφόροι, πρέπει να διεξάγονται πέρα και έξω από λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και επιβολής κομματικών «γραμμών», που προωθεί το συνδικαλιστικό κατεστημένο και οι «εργατοπατέρες» είτε δεξιοί είτε αριστεροί.

Απέναντι στους εκφοβισμούς της εργοδοσίας, την απάθεια και την παραίτηση που προωθούν οι ατομικές λύσεις, προτάσσουμε την οργάνωση σε αυτοοργανωμένα μαχητικά σωματεία βάσης. Στα σωματεία αυτά οι αποφάσεις λαμβάνονται από την συνέλευση όλων των εργατών, αμεσοδημοκρατικά, χωρίς την διαμεσολάβηση γραφειοκρατικών μηχανισμών.

Για μας, οι έννοιες της αλληλεγγύης και της ενότητας στη βάση των κοινωνικών και ταξικών συμφερόντων είναι αδιαπραγμάτευτες.

Γνωρίζουμε καλά πως όπλο των καταπιεσμένων απέναντι σε κάθε είδους αυθαιρεσία κράτους και αφεντικών ήταν, είναι και θα είναι η από κοινού αντίσταση.

Εναντιωνόμαστε σε κάθε λογική που προσπαθεί να αμβλύνει τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις για να καλλιεργήσει, έτσι, την λογική της «συνεργασίας» των τάξεων και της κοινωνικής ειρήνης.
ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΣΤΑ MIKEL

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος

H συγκεκριμένη αλυσίδα καφεπωλείων δεν δίστασε να πουλήσει επικοινωνιακά ακόμη και το θάνατο του ιδρυτή της πριν μερικούς μήνες. Στο παραπάνω κάλεσμα έχουμε μόνο μία δευτερεύουσα ένσταση: δεν πρόκειται για μιά μικρή επιχειρησούλα οικογενειακών προδιαγραφών αλλά για μία μεγάλη μπίζνα βασισμένη πάνω στην κρίση, που πουλάει καφέδες και μπινελίκια με κέρδος 500% . Εδώ είναι ο ισολογισμός του 2012 μόνο για 6 καταστήματα, κάντε τον πολλαπλασιασμό για τα υπόλοιπα 88, γιατί ισολογισμούς δεν βρήκαμε για τα υπόλοιπα που ανήκουν σε “άλλους”, “τρίτους” και “οφσορ”.