Η στροφή των εργατικών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων προς τον ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα μετά την προβολή του συνθήματος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς είχε ένα σαφές, μέσα στην ασάφειά του, νόημα: «Αρκετά είχαμε στο σβέρκο μας κυβερνήσεις των δύο παραδοσιακών κομμάτων που τα λαμόγια τους μας ρημάξανε, καιρός είναι να έρθει μια κυβέρνηση των κομμάτων της Αριστεράς, μπας και δούμε άσπρη μέρα, αποτινάζοντας τον ζυγό του Μνημονίου».
Όπως η προεκλογική υπόσχεση για άμεση καταγγελία-κατάργηση του Μνημονίου, μετατράπηκε, μετεκλογικά, και μετά τον θρίαμβο, σε γραμμή «σκληρής επαναδιαπραγμάτευσης», σε κάποια μικρή απόσταση από την γραμμή «απαγκίστρωσης» α λα Κουβέλη, έτσι και το κάλεσμα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς γίνεται τώρα προοπτική μιας «κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά».
Αξίζει να προσεχτούν οι διευκρινήσεις που δίνει σε άρθρο του στην Κυριακάτικη Αυγή της 20/5/12, ο γνωστός «κινηματικός» Νίκος Γιαννόπουλος, ο οποίος διευκρινίζει: «δεν μπορείς να πεις, με τους παρόντες συσχετισμούς στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, ότι μέσα σε ένα μήνα θα έχω τελειώσει με το Μνημόνιο, θα έχω εθνικοποιήσει τις τράπεζες, θα έχω κάνει ξανά δημόσιες τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις, θα έχω δημεύσει την εκκλησιαστική περιουσία, θα έχω παγώσει τις στρατιωτικές δαπάνες». Στη συνέχεια παραθέτει κάποια ανακουφιστικά μέτρα, μπόλικο κινηματισμό, προτροπές στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στους Οικολόγους να μην κατέβουν αυτόνομα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου αλλά να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, για να καταλήξει: «τελειώνοντας, τι σημαίνει «κυβέρνηση της Αριστεράς»; Η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι μια πολιτικά μεταβατική φάση, μέσα στον καπιταλισμό - δεν μιλάμε για επαναστατική ανατροπή του συστήματος». Παραθέτει πάλι κάποιες μετριοπαθείς ρεφορμιστικές προτάσεις για να τονίσει τελικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είτε σαν αριστερή κυβέρνηση είτε σαν αξιωματική αντιπολίτευση θα αντιμετωπίσει σκλήρυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού και συνεπώς «πρέπει να φτιάξουμε συσχετισμούς μέσα στην κοινωνία, ώστε οι άνθρωποι να αισθάνονται από την μία ότι βελτιώνεται η ζωή τους, και, από την άλλη, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι, ότι νοιώθουν καλά, ότι ακόμα κι αν δεν αποκαθίστανται αμέσως τα εισοδήματά τους, ζουν με αξιοπρέπεια»...
Αυτή την ασπιρινούλα προτείνουν; Γι’ αυτό, πρέπει να δώσει κανείς κριτική ψήφο; Γι’ αυτό ένα σημαντικό κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιέζει και προσανατολίζεται στην ενσωμάτωση στον ΣΥΡΙΖΑ;
Η λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση, όπως την βλέπουν οι ιθύνοντες και τα think tank του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει μέσα στον καπιταλισμό και διαχειρίζεται «φιλολαϊκά» την κρίση του. Πρόκειται για μια αστική κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο, στην καλύτερη περίπτωση ένα ομοίωμα του τραγικού προηγούμενου της κυβέρνησης Αλλιέντε, στην χειρότερη μια εφήμερη φάρσα. Είμαστε αντίθετοι σε μια αριστερή κυβέρνηση του αστικού καθεστώτος, μέσα στο καπιταλιστικό κράτος και σύστημα. Μια πραγματική κυβέρνηση της Αριστεράς, του ενιαίου μετώπου των εργατικών κομμάτων, που θα ανταποκριθεί στις λαϊκές προσδοκίες, με ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση, θα προκύψει με την ανατροπή του αστικού καθεστώτος, την ρήξη με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό της ΕΕ, με την νίκη της εργατικής εξουσίας που δεν θα μείνει στον εθνικό απομονωτισμό αλλά θα συνενωθεί σε κοινό επαναστατικό αγώνα με τις εργατικές και λαϊκές μάζες της Ευρώπης για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Με αυτό το πνεύμα και πρόγραμμα απευθύναμε κάλεσμα εκλογικής συνεργασίας- όχι συγχώνευσης- στις εκλογές της 17ηςΙουνίου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις αριστερές δυνάμεις που αρνούνται να γίνουν δορυφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, με την πλήρη κατοχύρωση της ανεξαρτησίας και φυσιογνωμίας τής καθεμιάς οργάνωσης. Για να υπερασπιστούμε την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από τα μέτωπα και τις κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, για να ετοιμάσουμε την επόμενη μέρα των επαναστατικών κοινωνικών αγώνων.
Μέχρι αυτή την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν υπάρχει ακόμα τελική απάντηση στις προτάσεις του ΕΕΚ. Σε κάθε περίπτωση θα παλέψουμε, με κάθε μέσο, για να προβάλλουμε την επαναστατική μας προοπτική και πολιτική.
Σάββας Μιχαήλ
