Ολη η τάση της εξέλιξης της παρούσας κατάστασης με τα λουκέτα, τις απολύσεις και τη νέα σφαγή μισθών και συντάξεων μέσω του νέου φορολογικού νομοσχεδίου (ακόμα και λογιστές αδυνατούν να συντάξουν φορολογικές δηλώσεις με το αλλαλούμ των εγκυκλίων) είναι η συνένωση όλων των εργατικών αγώνων και να δοθεί ένας αποφασιστικός αγώνας ενάντια στη κυβέρνηση και τη τρόικα.
Το ζήτημα της Γενικής (δημόσιος και ιδιωτικός τομέας μαζί) Πολιτικής (ενάντια σε κράτος, εργοδοσία και συνδικαλιστική γραφειοκρατία) Απεργίας (για να νεκρώσει η καπιταλισιτκή παραγωγή) Διαρκείας (μέχρι τη νίκη), επανέρχεται με δριμύτητα σε κάθε νέα καμπή της κρίσης. Προφανώς, η απεργία διαρκείας δεν είναι το ευτράπελο που παρουσιάζεται από διάφορους συνδικαλιστές (κλιμάκωση των αγώνων, διαρκείς αγώνες κλπ) αλλά είναι η οργάνωση της εξέγερσης εναντίον του κεφαλαίου, η πάλη για την πολιτική εξουσία και προφανώς όχι για μια κυβέρνηση της αριστεράς αλά ΕΙΝΑΠ.
Το πρόβλημα κάθε μαζικής απεργίας είναι ότι ξεπερνά τα όρια των υπαρχόντων μηχανισμών. Το πρόβλημα κάθε γραφειοκρατίας είναι οι μάζες να μείνουν μέσα στους μηχανισμούς της γιατί τότε η ίδια της η ύπαρξη διακυδεύεται.
Γι αυτό και το συντονιστικό των 11 Ομοσπονδιών πέταξε έξω τα πρωτοβάθμια σωματεία και δεν ανέλαβε κανένα σοβαρό ρόλο για την ΕΡΤ.
Εξίσου δυσφημιστικές είναι οι παραθέσεις προγραμματικών θέσεων με την ορολογία ενός “μεταβατικού προγράμματος”, όταν η ουσία του μεταβατικού προγράμματος είναι η διαρκής κινητοποίηση των μαζών για την κατάληψη της εξουσίας (σε αυτό θα επανέλθουμε).
Ενώ το τίμημα των απολύσεων το έχει ήδη πληρώσει ο ιδιωτικός τομέας και που η καταβύθιση της οικονομίας με επιπλέον 5% για το 2013 σπρώχνει ναυαρχίδες του βιομηχανικού τομέα στο χείλος του λουκέτου, τώρα καλείται ο δημόσιος τομέας να συμβάλλει στην εξυγίανση της καπιταλιστικής κρίσης με όλα τα μέτρα των λουκέτων, των απολύσεων και της κατ΄ευφημισμό “κινητικότητας”.
Αν ρωτήσει κανείς τους συνδικαλιστές όλων των βαθμίδων οργάνωσης, αν μπορεί το συνδικαλιστικό κίνημα να αποτρέψει τη κοινωνική καταστροφή, η απάντηση τους είναι όχι.Ευσχήμως απαντούν, “όλοι μαζί μπορούμε” αλλά κανείς από αυτούς δεν το εννοεί. Εξάλλου μια ευθεία αρνητική απάντηση δεν θα αντοιστοιχούσε στο ρόλο της: Να μεταφράζει με αγωνιστικό τρόπο τις ανάγκες του κεφαλαίου, να προμοτάρει τη γραμμή της άρχουσας τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα. Δεν είναι ζήτημα απλά ..ιδεολογίας αλλά υλικών δεσμών. Τα νήματα, εύκολα τα βρίσκει κανείς (με έσχατο τους κοινωφελείς εργαζόμενους μέσω ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ).
Τι γίνεται όμως σε περιόδους βαθιάς οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, όταν η αστική εξουσία και το κράτος της αρνείται την ικανοποίηση οποιουδήποτε αιτήματος;
Ακριβώς γι αυτό, βλέπει κανείς ότι σχετικά άμεσα τα οικονομικά αιτήματα μετατρέπονται σε πολιτικά, με το κυριότερο την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης. Αυτό το στοιχειώδες και βασικό αίτημα, το αρνείται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αλλά και η κοινοβουλευτική αριστερά που παραμένει παγιδευμένη στη λογική της …οργάνωσης των μαζών στη βάση ενός καταμερισμού: Τα συνδικάτα στο επίπεδο των οικονομικών αιτημάτων, τα κόμματα στο επίπεδο της πολιτικής (και κυρίως του αστικού κοινοβουλευτισμού).
Ήδη από το 1905 η Ρ. Λούξεμπουργκ κρίτικαρε τη λογική της οργάνωσης του εργατικού κινήματος στο σύνολό του:
“Η άκαμπτη και μηχανιστική αντίληψη της γραφειοκρατίας, δέχεται την πάλη μόνο σαν αποτέλεσμα της οργάνωσης που έχει φθάσει σε ένα ορισμένο βαθμό της δύναμής της. Η ζωντανή διαλεκτική εξέλιξη αντίθετα, βλέπει την οργάνωση να γεννιέται σαν προϊόν της πάλης” (Ρ. Λούξεμπουργκ, Μαζική απεργία, Κόμμα, Συνδικάτα, Εκδ. Κοροντζή, σελ. 95).
Επιπρόσθετα, οι συνδικαλιστές γραφειοκράτες (συμπεριλαμβανομένων και της κοινοβουλευτικής αριστεράς και το σύμπτωμα επεκτείνεται και στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, έτσι και οι αυταπάτες των πρωτοβαθμίων να τα βρουν με τις 11 Ομοσπονδίες) υποστηρίζουν ότι μια σημαντική ταξική δράση ξεκινά μόνο από τους οργανωμένους εργάτες.
Για να στεφθούν με επιτυχία οι ταξικές δράσεις, ακόμα και οι 24ωρες τουφεκιές των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, απαιτούν να παρασύρουν στον αγώνα πλατύτερα στρώματα της εργατικής τάξης, τα πιο ανοργάνωτα και καταπιεσμένα.
Η πολιτική εμπειρία των τελευταίων 5 χρόνων δεν είναι ότι η γραφειοκρατία την αγνοεί. Αντίθετα! Στέκεται εχθρικά απέναντί της γιατί διαλύει το χαρακτήρα των ελεγχόμενων συνδικαλιστικών δομών γιατί απαιτούνται νέες μορφές οργάνωσης (αν θέλουμε να στηρίξουμε τον αγώνα της τάξης κι όχι των κλειστών γραφειοκρατικών ομάδων) και που αναμφίβολλα ότι σπουδαιότερο έχει να επιδείξει η ιστορία είναι τα εργατικά συμβούλια (σοβιέτ).
Οι συνδικαλιστικές καθοδηγητές και οι κοινοβουλευτικοί της εκπρόσωποι που μιλάνε για τη μαχητικότητα του προλεταριάτου αγνοούν ότι εκείνο που εκφράζει την ωριμότητα των συνθηκών και τη ταξική κατάσταση στη χώρα μας δεν είναι ούτε οι στατιστικές των συνδικάτων μας, ούτε οι δημοσκοπήσεις των μελλονικών εκλογών μα τα γεγονότα στο Χάσμπι, στη Βραζιλία, την Τουρκία και την Αίγυπτο.
Εκείνο που λείπει, ακόμα και σήμερα, δεν είναι η διάθεση για αγώνα, η μαχητικότητα ή η μαζικότητα των αγώνων αλλά η πολιτική τους διεύθυνση και πάνω σ αυτό πρέπει να στρέψουμε τη προσοχή και τις προσπάθειές μας.
