Πέρσι για τη διπλή αναμέτρηση των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου το ’12 έγραφα τα παρακάτω.
Η όλη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τον τελευταίο διάστημα μου θυμίζει χαρακτηριστικά το θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό». Θέατρο του παραλόγου.
Όλοι περιμένουμε την άφιξη μιας υπερβατικής φιγούρας που θα μας σώσει από την χρεοκοπία, την κατάρρευση και όλα τ’ άλλα δεινά που συνεπάγεται (;) όλο αυτό, αλλά δεν έρχεται ποτέ.
Αυτή η τάση φαίνεται στο γεγονός ότι εκφύονται από το πουθενά και συνεχώς κόμματα-κινήματα-κινήσεις. Αυτό δεν είναι κακό στο όνομα του πλουραλισμού. Είναι κακό όταν όλοι αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι εθνοσωτήρες από το πουθενά ή από τα προϋπάρχοντα διαλυμένα κόμματα, δημιουργούν κινήματα ως άλλοι βοσκοί, θέλοντας να μαζέψουν τα πρόβατα στη στάνη.
Τα πρόβατα, βλέποντας ότι τους επαγγελματίες του είδους πολιτικούς - βλέπε some are ass, μπένι και λοιποί του σιναφιού - τους οποίους πια δεν τους νοιάζει γιατί έχουν εδραιωθεί ή έτσι νόμιζαν πριν λίγους μόνο μήνες και απλά βγαίνουν στο βήμα για να «κυβερνήσουν» με το αληθινό τους πρόσωπο, νομίζουν ότι επιλέγοντας διαφορετικό βοσκό κάτι θ’ αλλάξει.
Είναι και οι άλλοι, οι άσπιλοι και αμόλυντοι (βλέπε ντορίτος, ταύρος με κέρατα, κωλοτούμπα ξανά) που διατείνονται ότι δεν είναι επαγγελματίες αλλά εποφθαλμιούν να γίνουν διότι είναι καλααααά τα φράγκα και επιδίδονται σε κωλοτούμπες του τύπου - εγώ σε έβριζα μέχρι χθες, αλλά σήμερα που μου κάνεις τη δουλειά και σε γουστάρω - αγωνιούν για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Την πολυπόθητη θεσούλα του βοσκού, τη νομιμοποίηση μέσω της βουλευτικής ιδιότητας.
Είναι και οι άλλοι, οι πατριώτες του κώλου, οι νοσταλγοί του σκύλου του Αδόλφου, που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να φυτρώσουν σα ζιζάνια εκεί που δεν τους σπέρνουν. Αυτοί που οι ανεγκέφαλοι μικροαστοί που πανικόβλητοι ψήφισαν για να τους σώσουν από τους κακούς μετανάστες, για να ρίξουν λόγο ξύλο στους κακούς επαγγελματίες πολιτικούς, για να το παίζουν τσαμπουκάδες εκεί που οι άλλοι είναι κότες.
Aν νομίζουμε ότι οι επαγγελματίες, οι κωλοτούμπες και οι τσαμπουκάδες δε θα συμπράξουν με γνώμονα το γενικό καλό, το δικός μας καλό – μου θυμίζει έντονα το “σε βομβαρδίζω για να σε σώσω” – πλανόμαστε πλάνη οικτρά.
Όσο θα συνεχίζουμε να ρίχνουμε το φακελάκι στην κάλπη, αναζητώντας ηγέτες – πέρα από τον εαυτό μας – να μας σώσουν αντί ν’ αλλάξουμε, είμαστε καταδικασμένοι.
Όπως οι Βλαντιμίρ και Εστραγκόν περιμένουν μάταια κάτι που δεν έρχεται και τελικά αποφασίζουν ν’ αυτοκτονήσουν αλλά αποτυγχάνουν, έτσι κι εμείς περιμένουμε τους σωτήρες να μας σώσουν από το γκρεμό ή το ρέμα, και οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή.
Τα πράγματα δεν αλλάζουν αν πολεμάμε με την υπάρχουσα πραγματικότητα.
Για ν’ αλλάξουμε κάτι, πρέπει να χτίσουμε ένα νέο μοντέλο που θέτει το υπάρχων σε αχρηστία, κι όχι να περιμένουμε να επιλέξουμε τον επόμενο βοσκό να μας μαζέψει.
Επειδή τελευταία πολύς λόγος γίνεται για εκλογές και όλο δημοσκοπήσεις ξεπηδούν που αναδεικνύουν το ένα ή το άλλο κόμμα «νικητή» ανέσυρα επί τη ευκαιρία το γραπτό ως τροφή για σκέψη. Η προσπάθεια διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης με δεξιό η αριστερό πρόσημο στο ήδη υπάρχων χρεοκοπημένο σύστημα αποτελεί φενάκη.
Μετά από ενάμιση χρόνο περίπου η ανάγκη της ανοικοδόμησης ενός νέου κόσμου που θέτει το υπάρχων χρεοκοπημένο μοντέλο όχι μόνο σε αχρηστία, αλλά στον Καιάδα της ιστορίας παραμένει επιτακτική.
Οι συνειδήσεις μπορεί να μην είναι ελαστικές και να αλλάζουν δύσκολα.
Μπορεί εκείνος που μέχρι πρότινος είχε συνηθίσει ν αναθέτει τη ζωή του στα χέρια των και καλά αντιπροσώπων του δύσκολα να επωμίζεται την ευθύνη της ανάληψης της τύχης του.
Όμως η επιτακτικότητα της ίδιας της ανάγκης θα αυξήσει και τον αριθμό αλλά και θα συντομεύσει το χρόνο.
