Όταν όλα γυρίζουν στο κεφάλι σου και δε βρίσκουν διέξοδο, αισθάνεσαι σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Έτσι ξαγρυπνάς, κάτι βράδια όπου η πόλη κοιμάται φιλήσυχα κάτω από τον μανδύα της κοκέτας νύχτας με τις γυαλιστερές χάντρες που λαμπιρίζουν εδώ κι εκεί.
Όχι γιατί ξεχωρίζεις από διάθεση αλαζονείας ή ανωτερότητας ως προς τους άλλους που μπορούν και κοιμούνται, αλλά γιατί αισθάνεσαι την τρικυμία στην ψυχή σου που κανένας ύπνος δε μπορεί να ημερέψει.
Ίσως επειδή δε μπορείς να αρνείσαι - όπως ίσως αυτοί που "κοιμούνται" - τις αλλαγές στη ζωή σου και να προσποιείσαι ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, ότι όλα πάνε καλά ή άσχημα όπως πήγαιναν παλιά. Το βλέπεις καθημερινά σε κάθε έκφανση της ζωής σου, σε κάθε σχέση που συνάπτεις ή διαλύεις ότι τίποτα δε μένει ίδιο, πόσο μάλλον στις μέρες που διανύουμε όταν οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και η ζωή σου γίνεται όλο και πιο αναλώσιμη μέρα με την ημέρα.
Βρίσκεσαι στο μεταίχμιο όπου σ έχουν παρασύρει τα κύματα, τα πνευμόνια σου γεμίζουν σιγά σιγά με νερό και παλεύεις μανιωδώς κουνώντας χέρια και πόδια, προτάσοντας το πηγούνι σου ψηλά και εκτείνοντας το λαιμό σου για να βγεις τάχαμου πιο γρήγορα στην επιφάνεια, να πάρουν τα ρουθούνια σου το πολυπόθητο οξυγόνο ή να χαθείς για πάντα στη δίνη αυτών των κυμάτων.
Τα κύματα είναι και εκείνοι οι γύρω σου που σου λένε ότι αν κάνεις υπομονή ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός.
Εσύ όμως ξέρεις ότι αν κάτι έμαθες στη μέχρι τώρα ζωή σου είναι ότι αυτός ο στίχος είναι μια μεγάλη μπούρδα. Κι ας τον έγραψε ο Αλέκος Σακελλάριος, κι ας έγραψε τη μουσική ο Σταύρος Ξαρχάκος κι ας τον τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης που χαίρουν πάντα της εκτίμησής σου. Ότι στη ζωή σου μεχρι τώρα τίποτα δε σου έχει χαριστεί έτσι απλά χωρίς να ιδρώσεις, να παλέψεις γι αυτό.
Αναλογίζεσαι τη μεγάλη αυτή μπούρδα που χαριτωμένα τραγουδούσε η Βουγιουκλάκη στην «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» (1965) και σκέφεται ότι με τα παραμύθια αυταπατάσαι, εγκλωβίζεσαι στο φαύλο κύκλο τους και με την υπομονή δεν πας μπροστά. Μένεις μουδιασμένος, ακίνητος μέχρι το κύμα να σε σκεπάσει και να περάσεις στην αιωνιότητα σαν όλους εκείνους που απλά τους σκέπασε το κύμα ενώ έκαναν υπομονή χάνοντας τη ζωή.
Περιμένοντας και υπομένοντας ο ουρανός να γίνει πιο γαλανός γιατί κάποια στιγμή θα γίνει επειδή είναι νόμος της φύσης ότι οι εποχές αλλάζουν, ότι το χειμώνα διαδέχεται η άνοιξη, θα σε πνίξει το κύμα. Γιατί οι εποχές αλλάζουν επειδή η Γη γυρίζει, κινείται.
Eσύ το γαλανό ουρανό δε θα τον δεις ποτέ περιμένοντας και υπομένοντας, αλλά δημιουργώντας τη δική σου κίνηση.
