Η διαφορά μας είναι ότι "εσύ" βλέπεις λαθρομετανάστες ενώ "εγώ" βλέπω ανθρώπους.

Δεν είμαι σίγουρη αν έχεις προσπαθήσει ποτέ να μπεις στη θέση του Άλλου. 

Είμαι σίγουρη ότι πολλές φορές έχεις πει Αν ήμουν στη θέση του, θα θα θα...
Έχεις ξεστομίσει βαρύγδουπα λόγια του τύπου «Ας καθόταν στη χώρα του» ή «Να πάει από κει που ήρθε» για αυτόν τον «κακό» Άλλο, την ώρα που συνάνθρωποί σου συν-Έλληνες, έχουν πάρει το δρόμο της ξενιτιάς όχι τώρα μόνο, αλλά πολλές φορές στο παρελθόν και βρίσκονται διασκορπισμένοι ανά τον κόσμο.
Σε προκαλώ, λοιπόν να μπεις στη θέση του Άλλου.
Αυτού του Άλλου που του 'χεις φορτώσει όλα τα δεινά της ζωής σου γιατί είναι πιο εύκολο να τα φορτώνεις αλλού.
Στη θέση του Άλλου από την Ινδία, το Ιράν, το Πακιστάν, την Τανζανία, τη Συρία λόγου χάρη, να κάνεις ταξίδι χιλιάδων χιλιομέτρων - κατά τη διάρκεια του οποίου μπορεί και να μη βγεις ζωντανός και να καταλήξεις σε κάποιον υγρό τάφο - για μια καλύτερη ζωή θέλοντας να περάσεις από μια χώρα για να βρεις την τύχη σου σε κάποια άλλη και ξέμεινες (sic!).
Να εργαστείς ως βοσκός σε κάποιο αφεντικό το οποίο ενώ σου χρωστάει τα μαλλιοκέφαλα των εριφίων του σε μεροκάματα, σε καρφώνει στους μπάτσους γιατί είσαι λαθρομετανάστης. 

Είσαι ο Άλλος, ο «χωρίς χαρτιά», της γης ο κολασμένος.
Προσπάθησε να καταλάβεις για ποιο λόγο θέλουν να σου κάνουν το βίο αβίωτο στα κέντρα κράτησής σου (sic!) και στον κάνουν.
Να στοιβάζεσαι σε κελιά κάτω από συνθήκες απάνθρωπες την ώρα που περιμένεις να περάσει ο χρόνος που απαιτείται για να γίνει η ταυτοποίησή σου από την χώρα από την οποία έφυγες για να γλιτώσεις, για να σε ξαποστείλουν πάλι εκεί. 

Χωρίς χαρτιά και χωρίς χρήματα να αιτείσαι πολιτικό άσυλο και να περιμένεις να εξεταστεί η υπόθεσή σου ανάμεσα στις υποθέσεις χιλιάδων άλλων. Υποθέσεις, αριθμοί, ζωές.
Προσπάθησε να συνεννοηθείς σε μια ξένη χώρα, σε μια ξένη γλώσσα, να σου φέρνουν χαρτιά μπροστά σου να υπογράψεις χωρίς να καταλαβαίνεις τι υπογράφεις, να μην υπάρχει άνθρωπος να συνεννοηθείς μαζί του για να καταλάβεις για ποιο λόγο σε κρατάνε ή για πόσο θα σε κρατάνε και η ζωή σου χάνεται σ ένα κελί. 

Η ζωή σου χάνεται στο μεσοδιάστημα που χρειάζεται για να γυρίσει ένα κρατικό γραφειοκρατικό γρανάζι του σάπιου αστικού συστήματος.
Η ζωή σου χάνεται σαν τους κόκκους της άμμου μέσα απ τα χέρια σου την ώρα που κάποιοι άλλοι παίζουν παιχνίδια εξουσίας στην πλάτη σου.

Σταμάτα μια ηλιόλουστη στιγμή χειμωνιάτικου μεσημεριού στη μέση του δρόμου, με τον ήλιο να σου χαϊδεύει τα μάγουλα και μπες στη θέση αυτού του Άλλου... αν τολμάς.

Περιμένοντας το βοσκό: επικαιροποιημένο

Πέρσι για τη διπλή αναμέτρηση των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου το ’12 έγραφα τα παρακάτω.

Η όλη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τον τελευταίο διάστημα μου θυμίζει χαρακτηριστικά το θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό». Θέατρο του παραλόγου.

Όλοι περιμένουμε την άφιξη μιας υπερβατικής φιγούρας που θα μας σώσει από την χρεοκοπία, την κατάρρευση και όλα τ’ άλλα δεινά που συνεπάγεται (;) όλο αυτό, αλλά δεν έρχεται ποτέ.
Αυτή η τάση φαίνεται στο γεγονός ότι εκφύονται από το πουθενά και συνεχώς κόμματα-κινήματα-κινήσεις. Αυτό δεν είναι κακό στο όνομα του πλουραλισμού. Είναι κακό όταν όλοι αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι εθνοσωτήρες από το πουθενά ή από τα προϋπάρχοντα διαλυμένα κόμματα, δημιουργούν κινήματα ως άλλοι βοσκοί, θέλοντας να μαζέψουν τα πρόβατα στη στάνη.

Τα πρόβατα, βλέποντας ότι τους επαγγελματίες του είδους πολιτικούς - βλέπε some are ass, μπένι και λοιποί του σιναφιού - τους οποίους πια δεν τους νοιάζει γιατί έχουν εδραιωθεί ή έτσι νόμιζαν πριν λίγους μόνο μήνες και απλά βγαίνουν στο βήμα για να «κυβερνήσουν» με το αληθινό τους πρόσωπο, νομίζουν ότι επιλέγοντας διαφορετικό βοσκό κάτι θ’ αλλάξει.

Είναι και οι άλλοι, οι άσπιλοι και αμόλυντοι (βλέπε ντορίτος, ταύρος με κέρατα, κωλοτούμπα ξανά) που διατείνονται ότι δεν είναι επαγγελματίες αλλά εποφθαλμιούν να γίνουν διότι είναι καλααααά τα φράγκα και επιδίδονται σε κωλοτούμπες του τύπου - εγώ σε έβριζα μέχρι χθες, αλλά σήμερα που μου κάνεις τη δουλειά και σε γουστάρω - αγωνιούν για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Την πολυπόθητη θεσούλα του βοσκού, τη νομιμοποίηση μέσω της βουλευτικής ιδιότητας.

Είναι και οι άλλοι, οι πατριώτες του κώλου, οι νοσταλγοί του σκύλου του Αδόλφου, που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να φυτρώσουν σα ζιζάνια εκεί που δεν τους σπέρνουν. Αυτοί που οι ανεγκέφαλοι μικροαστοί που πανικόβλητοι ψήφισαν για να τους σώσουν από τους κακούς μετανάστες, για να ρίξουν λόγο ξύλο στους κακούς επαγγελματίες πολιτικούς, για να το παίζουν τσαμπουκάδες εκεί που οι άλλοι είναι κότες.

Aν νομίζουμε ότι οι επαγγελματίες, οι κωλοτούμπες και οι τσαμπουκάδες δε θα συμπράξουν με γνώμονα το γενικό καλό, το δικός μας καλό – μου θυμίζει έντονα το “σε βομβαρδίζω για να σε σώσω” – πλανόμαστε πλάνη οικτρά.

Όσο θα συνεχίζουμε να ρίχνουμε το φακελάκι στην κάλπη, αναζητώντας ηγέτες – πέρα από τον εαυτό μας – να μας σώσουν αντί ν’ αλλάξουμε, είμαστε καταδικασμένοι.

Όπως οι Βλαντιμίρ και Εστραγκόν περιμένουν μάταια κάτι που δεν έρχεται και τελικά αποφασίζουν ν’ αυτοκτονήσουν αλλά αποτυγχάνουν, έτσι κι εμείς περιμένουμε τους σωτήρες να μας σώσουν από το γκρεμό ή το ρέμα, και οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή.

Τα πράγματα δεν αλλάζουν αν πολεμάμε με την υπάρχουσα πραγματικότητα.
Για ν’ αλλάξουμε κάτι, πρέπει να χτίσουμε ένα νέο μοντέλο που θέτει το υπάρχων σε αχρηστία, κι όχι να περιμένουμε να επιλέξουμε τον επόμενο βοσκό να μας μαζέψει.

Επειδή τελευταία πολύς λόγος γίνεται για εκλογές και όλο δημοσκοπήσεις ξεπηδούν που αναδεικνύουν το ένα ή το άλλο κόμμα «νικητή» ανέσυρα επί τη ευκαιρία το γραπτό ως τροφή για σκέψη. Η προσπάθεια διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης με δεξιό η αριστερό πρόσημο στο ήδη υπάρχων χρεοκοπημένο σύστημα αποτελεί φενάκη.

Μετά από ενάμιση χρόνο περίπου η ανάγκη της ανοικοδόμησης ενός νέου κόσμου που θέτει το υπάρχων χρεοκοπημένο μοντέλο όχι μόνο σε αχρηστία, αλλά στον Καιάδα της ιστορίας παραμένει επιτακτική.

Οι συνειδήσεις μπορεί να μην είναι ελαστικές και να αλλάζουν δύσκολα.
Μπορεί εκείνος που μέχρι πρότινος είχε συνηθίσει ν αναθέτει τη ζωή του στα χέρια των και καλά αντιπροσώπων του δύσκολα να επωμίζεται την ευθύνη της ανάληψης της τύχης του. 

Όμως η επιτακτικότητα της ίδιας της ανάγκης θα αυξήσει και τον αριθμό αλλά και θα συντομεύσει το χρόνο.

Εκδήλωση – Συζήτηση “Η ΒΙΟΜΕ ανοίγει το δρόμο για την αυτοδιαχείριση”

Εδώ και 3 χρόνια οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ δίνουν ένα πρωτόγνωρο αγώνα αξιοπρέπειας, έναν αγώνα επιβίωσης. Με το σύνθημα «Αν δε μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς» εδώ και ένα χρόνο επαναλειτουργούν το εργοστάσιο υπό εργατικό έλεγχο δημιουργώντας ένα υπόδειγμα αυτοδιαχείρισης μέσα στις πιο σκληρές συνθήκες εργασιακής βαρβαρότητας.

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στο αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ Αθήνας οργανώνει εκδήλωση στα πλαίσια των δράσεών της για την εξάπλωση του δικτύου διανομής των προϊόντων της ΒΙΟ.ΜΕ αλλά κυρίως για να συζητήσουμε τις προοπτικές της αυτοδιαχείρισης στους εργασιακούς χώρους στο σήμερα για την εξάπλωση της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης ως έμπρακτη αμφισβήτηση στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν εργαζόμενοι του Σ.Ε ΒΙΟΜΕ, μέλη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στη ΒΙΟΜΕ Αθήνας, μέλη συνεργατικών εργασιακών εγχειρημάτων κλπ

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου στις 19.00 στο αμφ.Γκίνη στο ΕΜΠ Πατησίων.

http://biom-metal.blogspot.gr/

Σταυρώνουν τους εργαζόμενους…Νεκρός εργάτης στη ΛΑΡΚΟ

Το Εργατικό Κέντρο Φθιώτιδαςεκφράζει την βαθύτατη θλίψη του αλλά και την οργή του για το νέο θανατηφόρο και εργατικό ατύχημα που έγινε σήμερα Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου, στις 11:00 το πρωί εν ώρα εργασίας στη ΛΑΡΚΟ και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο ενός νέου εργαζόμενου 42 ετών και πατέρα τριών παιδιών.

Δυστυχώς για την οικογένεια των εργαζομένων ο θάνατος ξαναχτύπησε… και όχι με ευθύνη τους αλλά με ευθύνη των ανεύθυνο-υπεύθυνων Διοικούντων της ΛΑΡΚΟ και κατ΄ επέκταση των Κυβερνώντων, που στην κυριολεξία έχουν εγκαταλείψει τους εργαζόμενους στην τύχη τους, χωρίς κανένα έλεγχο των άθλιων συνθηκών εργασίας, με ανυπαρξία των ελάχιστων συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας και μοναδική τους επιθυμία το ξεπούλημα της μεγάλης αυτής εταιρείας «άρον –άρον».

Το αν σταυρώνονται οι εργαζόμενοι λίγο τους ενδιαφέρει.

Καλούμε την Δικαιοσύνη να παρέμβει άμεσα για την πλήρη διαλεύκανση των συνθηκών του ατυχήματος και την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων. 

Ανακοίνωση της πρωτοβουλίας ΑΚΑΕ για τις εξελίξεις στο Πανεπιστήμιο

ΕΞΩ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΣΤΟ ΕΚΠΑ

Η πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών χαιρετίζει την αγωνιστική συνέλευση των εργαζόμενων του ΕΚΠΑ που έγινε την Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου. Με μαζική συνέλευση οι διοικητικοί υπάλληλοι στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, αψηφώντας την κρατική τρομοκρατία, τον εκφοβισμό των ΜΜΕ και τις «νουθεσίες» του σταλινικού ΠΑΜΕ[1], αποφάσισαν να συνεχίσουν την απεργία τους με δύο 24ωρες απεργίες μέχρι την Τετάρτη. Η συνέλευση αυτή έγινε κάτω από τον εκβιασμό της απόφασης του Κ.Σ. της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (με στήριξη ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΜΕ[2]) όπου με μια κατάπτυστη ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε και στα ΜΜΕ αναστέλλει την απεργία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο πριν καν να γίνει η συνέλευση.

Κόντρα σε αυτούς τους εκβιασμούς με μια δημοκρατική, διαδικασία στην μεγάλη αίθουσα τελετών της Πρυτανείας, οι εργαζόμενοι είπαν ένα βροντερό όχι στα σχέδια της κυβέρνησης και των συμμάχων της στο συνδικαλιστικό κίνημα να τους απολύσει διαλύοντας ταυτόχρονα τις δομές του Πανεπιστημίου και των ΑΕΙ.

Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ απόδειξε σε όλους ότι η εργατική τάξη έχει αστείρευτες δυνάμεις. Για 15 εβδομάδες, με υποδειγματικά δημοκρατικές διαδικασίες, οι εργαζόμενοι έχουν αντιμετωπίσει κάθε τέχνασμα του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Σε κατάμεστες συνελεύσεις εκατοντάδες εργαζόμενοι ενημερώνονται συζητάνε και αποφασίζουν.

Η κυβέρνηση αφού εξάντλησε κάθε εκβιασμό προς τους εργαζόμενους, το μόνο που κατάφερε ήταν ο δημόσιος εξευτελισμός, για αυτό αποφάσισε να καταφύγει σε αυτό που ξέρει καλύτερα. Βρήκε καταφύγιο στον οχετό της ιστορίας, στις ποιο μαύρες σελίδες του εργατικού κινήματος. Έτσι κοινοποίησαν στο προεδρείο του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού ΕΚΠΑ, έγγραφο (αρ. πρωτ. 1016/23/565-α), «του 2ου Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, της Υποδιεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας, της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής “τα πρακτικά της από 02-12-2013 Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου, γνωρίζοντας, τα πλήρη στοιχεία ταυτότητας των μελών της Απεργιακής Επιτροπής την ως άνω ημερομηνία».

Πετώντας στα σκουπίδια λοιπόν την εργατική νομοθεσία και το δικαίωμα στην απεργία, οι υποδειγματικά δημοκρατικές διαδικασίες του υπαλλήλων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου γίνονται απειλή για το «2ο Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος». Έτσι για πρώτη φορά τοποθετεί η αστική εξουσία την εργατική δημοκρατία και τις συνελεύσεις των εργαζόμενων, απέναντι στην αστική δημοκρατία. Οι συνελεύσεις των εργαζόμενων είναι καλές όταν ελέγχονται από την «συμμορία των πλεονεχτών και σαλταδόρων» της συνδικαλιστικής καμαρίλας των «Σακκάτων» και των ομόσταυλων τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι δραστηριότητές τους γίνονται αντικείμενο της «Κρατικής Ασφάλειας».

Το εργατικό κίνημα και οι οργανώσεις του πρέπει να καταγγείλει την κυβέρνηση που απλώνει το χέρι της πάνω στις ελευθερίες του εργατικού κινήματος, πάνω στο δικαίωμα στην απεργία και στον αγώνα. Όχι με λόγια αλλά με πράξεις αλληλεγγύης στους απεργούς του ΕΚΠΑ πρέπει να κόψει τον θράσος του κάθε Σαμαρά του κάθε Βενιζέλου. Ο αγώνας 15 εβδομάδων στο Πανεπιστήμιο δεν πρόκειται να αφήσουμε να πάει χαμένος για κανένα λόγο. Η ετοιμόρροπη κυβέρνηση της τρόικας που καταστρέφει τις ζωές μας είναι καιρός να ετοιμάζει βαλίτσες.

Ότι και να κάνουν η 4μηνη απεργία των διοικητικών υπαλλήλων στο Πανεπιστήμιο ένα πράγμα δηλώνει: Η εργατική τάξη έσπασε το κέλυφος της απάθειας και της σύγχυσης και βαδίζει στο δρόμο του αγώνα και της ανατροπής της κυβέρνησης, της τρόικας και του συστήματός τους.

πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών

http://kentroagona-ergaton.blogspot.gr/

kentroergaton@gmail.com

[1] «Με βάση αυτές τις εξελίξεις και τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης στη Γενική Συνέλευση των διοικητικών υπαλλήλων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ) προτείναμε:
Την προσωρινή αναστολή των κινητοποιήσεων και ταυτόχρονα καλούμε όλους τους συναδέλφους σε αγωνιστική ετοιμότητα και επαγρύπνηση σε περίπτωση που η κυβέρνηση αθετήσει τις δεσμεύσεις της.
Την ίδια πρόταση θα καταθέσουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και στη ΓΣ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) που θα γίνει τη Δευτέρα 9 Δεκέμβρη.»
Από το ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ που υπογράφεται «Δυνάμεις του ΠΑΜΕ στα ΑΕΙ – ΤΕΙ»
Πηγή: http://www.alfavita.gr/arthron/%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B5%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7#ixzz2n0vL7P15

[2] Ανακοίνωση 3 μελών του Κ.Σ. της ΟΔΠΤΕ που καταγγέλλουν ότι «δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΜΕ σε αγαστή συνεργασία αποφάσισαν να κλείσουν τον αγώνα !!!»
Πηγή: http://www.axortagos.gr/enotiki-aristeri-paremvasi-psemata-ta-peri-omofonias-stin-apofasi-gia-k.html

Ομαδικά γαλάζια ρουσφέτια «μαγειρεύει» ο Κυριάκος

«Ρωγμές» στην αξιοκρατία που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση φαίνεται ότι δημιουργεί η παρασκηνιακή δράση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος προσπαθεί να επιβάλει με αναξιοκρατικές διαδικασίες την παραμονή συγκεκριμένης ομάδας δημοτικών αστυνομικών στην Αττική. 

Καθίσταται προφανές ότι το θέμα δεν αφορά μόνο τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά επεκτείνεται σε όλη την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία προβάλλει την «αξιοκρατία» για να δημιουργήσει κοινωνικό αυτοματισμό, ενώ στην πράξη προσπαθεί να βολέψει τα δικά της παιδιά επιλέγοντας ευθέως αντισυνταγματικές αλλά και άκρως αναξιοκρατικές διαδικασίες…
20 μόρια παραπάνω σε όσους μπήκαν τελευταίοι!

Κάπως έτσι λοιπόν, με μπροστάρη τον κ. Μητσοτάκη, η κυβέρνηση Σαμαρά προκρίνει για την παραμονή τους σε θέσεις του Δημοσίου τους δημοτικούς αστυνομικούς που μπήκαν τελευταίοι στο Σώμα χορηγώντας τους 20 μόρια παραπάνω σε σχέση με όσους μπήκαν με προηγούμενες προκηρύξεις. 

Με μάχες παρασκηνίου λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης επιβάλλει αυξημένη μοριοδότηση 20 μορίων στους δημοτικούς αστυνομικούς που εισήχθησαν στη δημοτική αστυνομία με την προκήρυξη του έτους 2009. Με βάση λοιπόν την «αξιοκρατία» του κ. Μητσοτάκη, ένας πτυχιούχος ανώτατου ιδρύματος με βαθμό πτυχίου άριστα, κάτοχος μεταπτυχιακού και διδακτορικού τίτλου που γνωρίζει άπταιστα 2 ξένες γλώσσες και ο οποίος διορίστηκε με την προκήρυξη του έτους 2008 στη δημοτική αστυνομία λαμβάνει τα ίδια μόρια με κάποιον που κατέχει απλώς πτυχίο με βαθμό 5 αλλά διορίστηκε με την προκήρυξη του 2009! 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι όλα τα μόρια που μπορεί να συγκεντρώσει κάποιος από τους δημοτικούς αστυνομικούς δεν ξεπερνούν τα 20. Η δικαιολογία στην οποία πατά ο «αξιοκρατικός» υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης είναι ότι δήθεν οι επιτυχόντες της τελευταίας προκήρυξης πέρασαν τον έλεγχο του ΑΣΕΠ, κάτι που δεν ισχύει καθότι το ΑΣΕΠ ερεύνησε μόνο τις ενστάσεις που ετέθησαν. Αλλωστε εξ αυτού του λόγου, της έλλειψης ελέγχου δηλαδή, δεν έγινε κατορθωτό να εξευρεθούν όσοι… πέρασαν στις εξετάσεις με πλαστά πιστοποιητικά.

Μνήμες 8Κ και 9Κ

Η υπόθεση θυμίζει έντονα το παρασκήνιο των προκηρύξεων 8Κ και 9Κ όπου στο… μακρινό 2010 πάλι όλως αναξιοκρατικώς κάποιοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ των οποίων και οι συνταγματολόγοι Α. Λοβέρδος και Ευάγγ. Βενιζέλος, έθεσαν στο περιθώριο τους επιτυχόντες της 8Κ για να τοποθετήσουν στο ΙΚΑ τα δικά τους παιδιά της 9Κ που έδωσαν εξετάσεις για την Αγροτική Τράπεζα, η οποία όμως έγινε ιδιωτική. Οι νομικές ακροβασίες χάριν της ευνοιοκρατίας κρίθηκαν βέβαια αντισυνταγματικές εκθέτοντας τους Α. Λοβέρδο και Ευάγγ. Βενιζέλο (που ωστόσο δεν ίδρωσε το αυτί τους).

Τώρα λοιπόν επανέρχεται η ευνοιοκρατία, αυτή τη φορά με μπροστάρη τον κ. Μητσοτάκη. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι την τελευταία εβδομάδα και ανάλογα με τις πιέσεις, ο κ. Μητσοτάκης αλλάζει διαρκώς τον τρόπο τοποθέτησης ώστε να μείνουν στις θέσεις τους έστω και με μεταθέσεις όσοι ανήκουν στον δικό του στενό πυρήνα. Το τελευταίο κατόρθωμα αφορά την απάλειψη της μοριοδότησης σε όσους κατέχουν δίπλωμα ηλεκτρονικών υπολογιστών (ECDL).

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι βρίσκονται σε καθεστώς διαθεσιμότητας 3.042 αστυνομικοί σε όλη την Ελλάδα, με τις θέσεις στις οποίες θα μεταταγούν κάποιοι εξ αυτών να ανέρχονται σε 2.858, που σημαίνει ότι 184 θα απολυθούν. Ωστόσο, το μεγάλο παιχνίδι γίνεται γύρω από το ποιοι θα παραμείνουν εντός του τόπου όπου εργάζονταν (και έχουν στήσει τις οικογένειές τους).

Οπως φαίνεται λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης έχει προγράψει τη μετάταξη των 465 δημοτικών αστυνομικών της Περιφέρειας Αττικής που μπήκαν με την προκήρυξη του 2008. Ολως τυχαίως αυτή η ομάδα δεν εκπροσωπείται στο σωματείο που διεξάγει τις διαπραγματεύσεις με τον κ. Μητσοτάκη…

Σχολικές τσάντες σε μηχανάκια της ομάδας Δ

Αλήθεια, περιλαμβάνονται οι σχολικές τσάντες στον εξοπλισμό των μηχανοκίνητων ομάδων Δ της ΕΛ.ΑΣ; Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες πριν λίγο στη διασταύρωση των οδών Βουκουρεστίου και Ακαδημίας. Τέσσερις μηχανές της Ομάδας ΔΕΛΤΑ σταθμευμένες εκεί (ώρα λήψης: 16:34). Πάνω σε κάθε μηχανή κρέμεται από το τιμόνι και ένα σακίδιο (δύο μαύρα, ένα παραλλαγής και ένα μαύρο - γκρι).

ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ

Όσο πιο πολύ βουλιάζουμε στην εξαθλίωση τόσο πιο πολύ συνηθίζουμε κι αδιαφορούμε για τις αντιφάσεις του κυρίαρχου λόγου, τόσο πιο πολύ βλέπουμε ματαιότητα στις δράσεις τις δικές μας. Επικεντρωνόμαστε στο επιμέρους με επιμονή και σχεδόν αρνούμαστε με πείσμα να σηκώσουμε ακόμα και το βλέμμα λίγο πέρα από το μικρόκοσμό μας. Μικροαστοί με μικρομεσαία εισοδήματα που μέτραγαν ευτυχία κι επιτυχία με τις ανακαινίσεις των σπιτιών, με τα ταξίδια τους, τα μεταπτυχιακά των παιδιών τους συνεχίζουν να υπερασπίζονται αυτήν τη ζωή ακόμα και τώρα που την βλέπουν να σωριάζεται σε ερείπια.

Όλοι αυτοί οι μικρομεσαίοι –αρχιτέκτονες, επιχειρηματίες, δικηγόροι, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι κλπ.- που ήταν νέοι στη μεταπολίτευση, κάποιοι σκληροί συνδικαλιστές της ΠΠΣΠ, της ΑΑΣΠΕ κλπ. που στα αμφιθέατρα και τα πηγαδάκια, στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κατακεραύνωναν το κεφάλαιο και τους καπιταλιστές αν δεν σωπαίνουν τώρα είναι μόνο για να μιλήσουν για νέες ηθικές αξίες ή να κραυγάσουν άναρθρα εναντίον της κακιάς τρόικας.

Η κυβέρνηση απαγορεύει τις αντιφασιστικές πορείες κάνοντας πλάτες στους νεοναζί

Άνευ τίτλου .

Κάλη όγεξη

ΝΑ ΠΑΥΣΕΙ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗ ΣΤΗ σ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΔΕΛΗΚΑΡΗ!

Η συμπαιγνία δικαστικής εξουσίας - κεφαλαίου έχει βρει τη φόρμουλα για την αντιμετώπιση των εργατικών αγώνων: μηνύσεις, διώξεις, φυλακίσεις, ενάντια σε όποιον κινείται και σε ό,τι ταράζει τα νερά της ψευδεπίγραφης «κοινωνικής ειρήνης». Όπου δεν πίπτει η ράβδος του αστυνομικού οργάνου, με την ανοιχτή καταστολή ταξικών αγώνων (ΕΡΤ, ΜΕΤΡΟ, Χαλυβουργοί κλπ.), πίπτει ο πέλεκυς της δικαιοσύνης, με αποφάσεις επιτάξεων κι επιστρατεύσεων εργαζομένων, με απαγόρευση απεργιών, με διώξεις αγωνιστών κ.ο.κ.

Στη περίπτωση της συντρόφισσας μας Αναστασίας Δεληκάρη, μέλους του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, το «έγκλημα» για το οποίο κατηγορείται και σέρνεται εδώ και ενάμιση χρόνο στα δικαστήρια, είναι η αναγραφή του συνθήματος «Τέρμα στα παζάρια των γραφειοκρατών, αγώνας στα χέρια των εργατών», στη μάντρα του εργοστασίου της ΜΕΤΚΑ, στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Καθόλου τυχαία, η ημερομηνία που αναγράφτηκε το σύνθημα ήταν η σημαδιακή για όλο τον ελληνικό λαό, 5η Μάη του 2010, ημέρα της μεγαλειώδους πορείας ενάντια στην υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Μια περίοδος που, μεταξύ άλλων, το αφεντικό της ΜΕΤΚΑ, Μυτιληναίος, είχε «ανοίξει πόλεμο» ενάντια στους εργάτες του εργοστασίου, απολύοντας τρεις από αυτούς για την συνδικαλιστική τους δράση. Το ΕΕΚ, όπως κι άλλες πολιτικές και εργατικές δυνάμεις της περιοχής, είχαν βρεθεί από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των εργατών, στον μεγαλειώδη αγώνα για την επαναπρόσληψη τους, παλεύοντας όχι απλά ενάντια στις απολύσεις της εργοδοσίας αλλά κι ενάντια στον άθλιο ρόλο της γραφειοκρατικής ηγεσίας του εργοστασιακού σωματείου που γύρισε την πλάτη στους απολυμένους, όπως κι αργότερα όταν οι 3 επαναπροσλήφθηκαν αλλά βρέθηκαν εκδικητικά σε καθεστώς εργασιακής απομόνωσης. Μετά το τέλος του αγώνα και της κατασκήνωσης των εργατών έξω από την πύλη του εργοστασίου, η εργοδοσία εγκατέστησε κάμερες που εποπτεύουν όλη τη περιοχή, κι από τις οποίες υποτίθεται πως «συνελήφθη» η συντρόφισσα. Η Ασφάλεια Βόλου, σαν από καιρό έτοιμη, αξιοποίησε τις εικόνες και έσυρε τη συντρόφισσα στα δικαστήρια.

Η αταλάντευτη ταξική δράση κι η πλατιά κινητοποίηση όλης της εργατικής τάξης της περιοχής, είναι που διώκεται στο πρόσωπο της σ. Αναστασίας. Είναι η μαχητική ταξική αλληλεγγύη στους εργάτες της ΜΕΤΚΑ, που ενοχλεί τους Μυτιληναίους και το κράτος, κι όχι το λέρωμα κάποιου μαντρότοιχου! Αυτή είναι και η έμμεση αναγνώριση της από την δική τους πλευρά, σαν απαραίτητος όρος για την δική μας νίκη, στους ιστορικούς αγώνες που έρχονται!

Είναι η μαχητική ταξική αλληλεγγύη που θα αθωώσει 

και τη συντρόφισσα Αναστασία Δεληκάρη!

ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑΣ!

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ ΣΤΙΣ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Μεσήλικας με ΑΚΜΗ ο Αρβανιτόπουλος ( Για να μη ξεχνάμε γιατί διαλύονται ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ και Πανεπιστήμια )

 Ο Ροδόπουλος της ΑΚΜΗΣ και ο Αρβανιτόπουλος της Παιδείας

Εμεις προστατεύουμε το Πανεπιστήμιο και τις ζωές μας, είπε στον Ντερμπεντέρη, ο εκπρόσωπος των διοικητικών υπαλλήλων, κ. Τριγάζης. "Ο κ. υπουργός θέλει να διώξει 700 ατομα. Μας βλέπει σαν αριθμους. Υπηρετεί την τρόικα και τα ΙΕΚ, τον Ξυνη".

Τσιμουδιά ο Αρβανιτόπουλος...

Ολα τα παραπάνω τα διαβάσαμε στο nonews και θα θέλαμε να κάνουμε μια διευκρίνιση σχετικά με ένα λάθος που έκανε ο συγκινησιακά φορτισμένος Τριγάζης: ο K Αρβανιτόπουλος ασφαλώς υπηρετεί την τρόικα και τα ΙΕΚ αλλά όχι τον Ξυνή! Υπηρετεί ανοιχτά και χωρίς να κρύβεται τα ΙΕΚ ΑΚΜΗ και τον Κ. Ροδόπουλο.

Κι αυτό γιατί ο υπουργός Παιδείας που έχει βαλθεί να διαλύσει την δημόσια εκπαίδευση και τα Πανεπιστημια, έτρεχε να σπονσοράρει τη φιέστα του Ροδόπουλου στον Πειραιά.

Οπως γράφαμε τον περασμένο Ιούλιο ο Κ. Αρβανιτόπουλος όχι μόνο παρέστη στα εγκαίνια των νέων εγκαταστάσεων του ΙΕΚ ΑΚΜΗ και του Μητροπολιτικού Κολλεγίου στον Πειραιά αλλά έβγαλε και λόγο(!) με τον οποίο εξήρε(!) τη συμβολή του Ομίλου τονίζοντας ότι «τέτοιες επενδύσεις και πρωτοβουλίες σηματοδοτούν μία νέα εποχή για την πόλη και τη χώρα γενικότερα»!..

«Είμαι εδώ με διττή ιδιότητα. Και ως Υπουργός Παιδείας και ως βουλευτής Πειραιά. Μπορεί πυλώνας της εκπαίδευσης στον τόπο μας να είναι η δημόσια εκπαίδευση, όμως αυτό δεν μας..

αποτρέπει να έχουμε υγιείς επιχειρηματικές δραστηριότητες όπως αυτή του Ομίλου ΑΚΜΗ. Τέτοιες επενδύσεις και πρωτοβουλίες σηματοδοτούν μία νέα εποχή για την πόλη και τη χώρα γενικότερα» είχε πει ανερυθρίαστα, απευθυνόμενος στο «εκλεκτό» ακροατήριο του, ο Κ. Αρβανιτόπουλος.

Δηλαδή ο Αρβανιτόπουλος βλέπει τη «νέα εποχή» στην Παιδεία στις επενδύσεις κερδοσκοπικών ομίλων και ΙΕΚ παραπαιδείας, τη στιγμή μάλιστα που το ίδιο το κράτος δεν αναγνωρίζει τους τίτλους σπουδών τους;

Και είναι πολύ φυσικό να αναρωτιέται κάποιος: Μα είναι δυνατόν ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας να διαφημίζει ένα αμφιλεγόμενο ΙΕΚ και να στηρίζει έναν επιχειρηματία που κερδίζει ποντάροντας στα όνειρα της νεολαίας;

Είναι δυνατόν ο υπουργός Παιδείας να σπονσοράρει και να προμοτάρει ΕΥΘΕΩΣ έναν (επιχειρηματικό) όμιλο, ο οποίος, εξ ορισμού και λόγω αντικειμένου, έχει κάθε συμφέρον να υπονομεύσει, αν όχι και να δώσει τη χαριστική βολή σε κάθε (εναπομείνασα) δομή των κρατικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων; Είναι γνωστό τοις πάσι πως όσο μεγαλύτερη η παρακμή της δημόσιας εκπαίδευσης, τόσο μεγαλύτερη και η «πελατεία» και τα κέρδη της ιδιωτικής επιχείρησης...

Αιδώς Αργείοι...

Όλοι/ες στη περιφρούρηση της απεργίας!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Αθηνών αποφάσισε ομόφωνα σήμερα 18/11/2013 τη συνέχιση του απεργιακού μας αγώνα με τους ίδιους όρους, χωρίς καμία έκπτωση, όπως κάνουμε εδώ και 10 εβδομάδες, βάσει των αποφάσεων των προηγούμενων γενικών μας συνελεύσεων. Συγκεκριμένα, εισηγούμαστε στην Ο. Δ. Π. Τ. Ε. και αποφασίζουμε δύο 48 ώρες απεργίες και περιφρούρηση αυτών:

α) 19-20/11 με αίτημα: Να ανασταλεί και να ακυρωθεί η Κ. Υ. Α. Να ακυρωθεί η οριζόντια κατάργηση κλάδων (φύλακες, προσωπικό Η/Υ)

β) 21-22/11 με αίτημα: Να αρθούν οι πειθαρχικές διώξεις των συναδέλφων.

Διακηρύσσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η τοποθέτηση σε διαθεσιμότητα 498 εργαζόμενων και σε αργία άλλων 200 καθιστά τη λειτουργία του Πανεπιστημίου αδύνατη.

Πιθανές ευθύνες σε σχέση με θέματα ασφάλειας που θα προκύψουν από τη λειτουργία του ιδρύματος υπό καθεστώς αστυνομικής καταστολής βαραίνουν αποκλειστικά όσους επιχειρήσουν να εισβάλλουν στους χώρους του καθώς και όσους τους προτρέπουν να το κάνουν (ΜΜΕ, Υπουργείο Παιδείας, κλπ).

Καλούμε την Τρίτη στις 7.00 πμ στην Πύλη της Πανεπιστημιούπολης (Ούλωφ Πάλμε) και στην Ιατρική Σχολή (Μ. Ασίας 75), όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας, τους εργαζόμενους στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, σωματεία και συλλογικότητες εργαζομένων, φοιτητικούς συλλόγους, συλλογικότητες γειτονιάς και όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στον απεργιακό μας αγώνα και να εναντιωθούν στον αυταρχισμό της κυβέρνησης που στα χνάρια της χούντας απειλεί με εισβολή των δυνάμεων καταστολής στα Πανεπιστήμια.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ // ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ!

17/11/2013 στις 17:00 στη Πλ.Ελευθερίας, Βόλος

Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ!

40 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη του '73 η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου απειλεί πως θα εισβάλουν τα ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο σε περίπτωση που οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ εκπέμψουν μέσα από το ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων. Η κυβέρνηση δεν πάσχει από ιστορική αμνησία, γνωρίζει πολύ καλά ποιον απειλεί. Απειλεί όχι μόνο τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αλλά το ανίκητο δυναμικό κοινωνικής αντίστασης των εργατικών και λαϊκών μαζών - το ίδιο το πνεύμα του Πολυτεχνείου.
Το Νοέμβρη του 1973 η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε το κέντρο αγώνα της εξέγερσης για την ανατροπή της αμερικανοκίνητης δικτατορίας του Παπαδόπουλου, κέντρο αγώνα που πυροδότησε ο αγώνας των φοιτητών για να αγκαλιαστεί από ολόκληρο το λαό και την εργατική τάξη στην πάλη για την ανατροπή της Χούντας. Ο ηρωισμός των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, των χιλιάδων ανώνυμων μαζών που έγραψαν τη δική τους εποποιία τις μέρες και τις νύχτες της εξέγερσης, δεν έσπασε μόνο το “γύψο” που φόρεσε στο λαό ο Παπαδόπουλος και οι πραξικοπηματίες συνταγματάρχες ανατρέποντας τη Χούντα, ολόκληρο το μετεμφυλιακό καθεστώς τρομοκρατίας της αριστεράς και του κινήματος τσακίστηκε στην οδό Πατησίων εκείνες τις μέρες. Ο στρατός και το Παλάτι ως δύο κρίσιμοι πυλώνες της αστικής εξουσίας δεν μπόρεσαν ποτέ να ανακάμψουν και να βρεθούν στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής έκτοτε.
Το βαθύ κράτος ποτέ δεν εξαφανίστηκε, συνέχισε να δουλεύει στα σκοτεινά όπως μας δείχνουν οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τη στενή σύνδεση του κρατικού μηχανισμού με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Τα ίδια ιδεολογικά υλικά του ακροδεξιού παρελθόντος είναι ζωντανά ανάμεσα στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Οι Βορίδηδες, οι Μπουμπούκοι-Γεωργιάδηδες, οι Κρανιδιώτηδες και οι Λαζαρίδηδες αποτελούν εκείνον τον αντιδραστικό ιδεολογικό εσμό των αρνητών του Ολοκαυτώματος μαζί και των νεκρών του Πολυτεχνείου που αποτελεί αναπόσπαστο συμπλήρωμα της εκστρατείας συκοφάντησης των αγώνων της μεταπολίτευσης από τους “φιλελεύθερους διανοητές”, τους έμμισθους κονδυλοφόρους της αστικής τάξης.

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες κλείνουν τα 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι πολύ εκρηκτικότερες απ αυτές που την πυροδότησαν. Οι καπιταλιστικοί φραγμοί που στήθηκαν για να εμποδίσουν την προλεταριακή επανάσταση μετά την ανατροπή της χούντας, έχουν μετατραπεί στο αντίθετό τους: η ολοκλήρωση του ιστορικού έργου που ξεκίνησαν οι φοιτητές και οι εργάτες το Νοέμβρη του 1973 είναι σήμερα πιο αναγκαία και πιο δυνατή παρά ποτέ.

Η άρχουσα τάξη, εδώ και 40 χρόνια και πολύ περισσότερο τώρα, άλλοτε υμνολογώντας κι άλλοτε λασπολογώντας, δεν έχει πάψει να χύνει το δηλητήριό της και να πολεμά όλες εκείνες τις δημοκρατικές κατακτήσεις που κατακτήθηκαν πάνω στα συντρίμμια της στρατιωτικής δικτατορίας εγκαθιδρύοντας έναν αμφίρροπο ταξικό συσχετισμό, ασύμβατο με τις σημερινές ανάγκες της χωρίς διέξοδο καπιταλιστικής κρίσης. 

Είναι καιρός η εργατική τάξη και η νεολαία να αποκτήσουν συνείδηση της δύναμης που αντιπροσωπεύει η διεθνής φύση και δυναμική της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Είναι μια εξέγερση που εκφράζει και κινητοποιεί τις δυνάμεις της ανίκητης μεταπολεμικά εργατικής τάξης, όπως αυτή διαμορφώθηκε διεθνώς και στην Ελλάδα στα χρόνια της τριαντάχρονης κεϋνσιανής καπιταλιστικής άνθησης. Η κατάρρευση της συμφωνίας του Μπρέτον Γούντς το 1971 και όλου του πλαισίου πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η προδοσία της παγκόσμιας επανάστασης μετά τη συντριβή του ναζισμού, πυροδοτεί από την Κεντρική Ευρώπη μέχρι τη Λατινική Αμερική και την Ασία, στα μέσα της; δεκαετίας του 60 έως τα τέλη του 70, επαναστατικές εξεγέρσεις που θέτουν το ίδιο φλέγον ζήτημα: την ολοκλήρωση της Οκτωβριανής Επανάστασης σε παγκόσμια κλίμακα. Η αναχαίτιση του επαναστατικού κύματος έδωσε χρόνο στους καπιταλιστές κάνοντας το πρόβλημα ακόμα μεγαλύτερο. 

Σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους στην καπιταλιστική παραγωγή

Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλιστικού συστήματος είναι λοιπόν τρία τον αριθμό : 1ο η παραγωγή για την αγορά (παραγωγή εμπορευμάτων). 2ο η μονοπώληση των μέσων παραγωγής από την καπιταλιστική τάξη, και 3ο η μισθωτή εργασία, αυτή δηλαδή που βασίζεται στο πούλημα της εργατικής δύναμης.

Αλλά ποιες σχέσεις διατηρούν οι άνθρωποι, όταν δημιουργούν και διανέμουνε τα προϊόντα; Όταν μιλάμε για "παραγωγή εμπορευμάτων" ή για "παραγωγή για την αγορά", αυτό τι σημαίνει; 

Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι δουλεύουνε ο ένας για τον άλλο, μα ότι καθένας παράγει στο μερίδιο του, για την αγορά, χωρίς να ξέρει ποιος θα αγοράσει το εμπόρευμά του. 

Ας πάρουμε το χειροτέχνη Ιβόνωφ και το χωρικό Σιντόρωφ. Ο χειροτέχνης Ιβόνωφ φέρνει στην αγορά τις μπότες πού'φτιαξε και τις πουλάει στο Σιντόρωφ, με τα λεφτά που παίρνει, αγοράζει από το Σιντόρωφ ψωμί.

 Ο Ιβόνωφ, όταν πηγαίνει στην αγορά, δεν ήξερε πως θά'βρισκε κει το Σιντόρωφ και ο Σιντόρωφ αγνοούσε πως θα συναντούσε εκεί τον Ιβόνωφ, κι ο ένας κι ο άλλος πήγαιναν απλούστατα στην αγορά. 

Όταν ο Ιβόνωφ αγοράζει ψωμί και ο Σιντόρωφ μπότες, φαίνονται καθαρά ότι ο Σιντόρωφ εργάστηκε για τον Ιβόνωφ και ο Ιβόνωφ για το Σιντόρωφ, αλλά αυτό δε φαίνεται από πρώτη ματιά. 

Ο κανόνας της αγοράς, τους εμποδίζει να δουν πως πραγματικά δουλεύουν ο ένας για τον άλλον κι ότι δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον. Κάτω από το καθεστώς της παραγωγής εμπορευμάτων οι άνθρωποι δουλεύουν ο ένας για τον άλλον. Κατά συνέπεια κάτω απ'αυτό το καθεστώς οι ρόλοι των ανθρώπων μοιράζονται με τρόπο ξεχωριστό. Οι άνθρωποι βρίσκονται σ'ορισμένες αμοιβαίες σχέσεις, πρόκειται λοιπόν εδώ για σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους.

Όταν μιλάμε για "μονοπώληση των μέσων παραγωγής" ή για "μισθωτή εργασία", πρόκειται το ίδιο για σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. 

Και πραγματικά τι σημαίνει "μονοπώληση"; 

Σημαίνει ότι οι άνθρωποι που κατασκευάζουνε τα προϊόντα με τα μέσα παραγωγής που δεν είναι ιδιοκτήτες τους - οι εργάτες - είναι υποταγμένοι στους κατόχους αυτών των μέσων, δηλαδή στους καπιταλιστές τους. Κοντολογής, πρόκειται κι εδώ επίσης για σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, κατά την κατασκευή των προϊόντων. Ονομάζουμε τις σχέσεις αυτές ανάμεσα στους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της παραγωγής, σχέσεις παραγωγής.

Δεν είναι δύσκολο να δούμε, ότι οι σχέσεις παραγωγής δεν ήτανε πάντοτε οι ίδιες. Εδώ και πολύ καιρό από σήμερα, οι άνθρωποι ζούσανε σε μικρές κοινότητες, δουλεύανε μαζί, σα σύντροφοι, πηγαίνανε στο κυνήγι, στο ψάρεμα, μαζεύανε καρπούς και ρίζες και όλα αυτά τα μοιραζόντουσαν κατόπι αναμεταξύ τους.Αυτό ήτανε μια μορφή παραγωγικών σχέσεων. 

Τον καιρό που υπήρχε η δουλεία, υπήρχαν διαφορετικές σχέσεις παραγωγής. Τις ονομάζουμε : οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας ή τρόπος παραγωγής.

"Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής", ή, που είναι το ίδιο, "η οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας", είναι σχέσεις που υπάρχουνε ανάμεσα στους ανθρώπους μέσα στην παραγωγή εμπορευμάτων, που γίνεται με μέσα παραγωγής μονοπωλημένα από μια χούφτα καπιταλιστές και με τη μισθωτή εργασία της εργατικής τάξης.

ΔΡΑΣΕ Η ΣΚΑΣΕ . .

Η δομή οποιασδήποτε κοινωνίας εκφράζει πάντα στους νόμους της, την ηθική και την κουλτούρα, τις αντίστοιχες θέσεις των κοινωνικών τάξεων - μερικές εκμεταλλευόμενες και υποδουλωμένες, οι άλλες έχοντας ιδιοκτησία και εξουσία. Στη σύγχρονη κοινωνία η οικονομία, η πολιτική, ο νόμος, η ηθική και ο πολιτισμός, όλα βασίζονται στην ύπαρξη των προνομίων και των μονοπωλίων μιας τάξης και στη βία που οργανώνεται από αυτή την τάξη για να διατηρήσει την υπεροχή της.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Το καπιταλιστικό σύστημα πολύ συχνά θεωρείται ως η μόνη μορφή εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Αλλά ο καπιταλισμός είναι μια σχετικά πρόσφατη οικονομική και κοινωνική μορφή και οι ανθρώπινες κοινωνίες γνώρισαν βεβαίως και άλλα είδη σκλαβιάς και εκμετάλλευσης από την εποχή των φυλών (clans), των βαρβαρικών αυτοκρατοριών, των αρχαίων πόλεων, της φεουδαρχίας, των πόλεων της Αναγέννησης και πάει λέγοντας.

Σήμερα η εξέλιξη του καπιταλισμού, περνώντας από τον κλασικό καπιταλισμό στο μονοπωλιακό καπιταλισμό, έπειτα κατευθυνόμενος και στον Κρατικό καπιταλισμό, αναδύει νέες κοινωνικές μορφές τις οποίες δεν μπορούν πλέον να λάβουν υπόψη τους οι συνοπτικές αναλύσεις περί Κράτους.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ?

Είναι η κοινωνία των αντίπαλων τάξεων όπου η εκμεταλλευόμενη τάξη κατέχει και ελέγχει τα μέσα παραγωγής.

Στην καπιταλιστική κοινωνία όλα τα αγαθά - συμπεριλαμβανομένης της εργατικής δύναμης – θεωρούνται προϊόντα.

Η υπέρτατη αγάπη του καπιταλισμού, ο κινητήριος μοχλός για την παραγωγή των αγαθών, δεν είναι ανάγκες του λαού, αλλά η αύξηση του κέρδους, δηλαδή το πλεόνασμα που παράγεται από τους εργαζομένους, το πρόσθετο που είναι απολύτως απαραίτητο σ’ αυτούς για να επιζήσουν. Αυτό το πλεόνασμα ονομάζεται επίσης υπεραξία.

Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας δεν ακολουθείται από την αξιοποίηση του κεφαλαίου που είναι περιορισμένο (υπο-κατανάλωση). 

Αυτή η αντίφαση, που εκφράζεται από την «τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους», δημιουργεί περιοδικές κρίσεις που οδηγούν τους ιδιοκτήτες του κεφαλαίου όλων των ειδών των επιχειρήσεων σε μείωση της παραγωγής, καταστροφή των προϊόντων, ανεργία, πολέμους και τα συνακόλουθα.

Η εξέλιξη του καπιταλισμού:

Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου οι κρίσεις είναι σπάνιες και ελάχιστα σοβαρές. Το Κράτος διαδραματίζει ρόλο υπόβαθρου καθώς με τον ανταγωνισμό εξαλείφονται οι αδύνατοι - είναι το ελεύθερο παιχνίδι του συστήματος.

Είναι η εποχή του ατμού και του άνθρακα στην τεχνική σφαίρα, της ιδιοκτησίας, του μεμονωμένου αφεντικού, του ανταγωνισμού και του ελεύθερου εμπορίου στην οικονομική σφαίρα, του κοινοβουλευτισμού στην πολιτική σφαίρα και της συνολικής εκμετάλλευσης και της πιο φοβερής ένδειας των μισθωτών στην κοινωνική σφαίρα.

        

Συμφωνίες (τραστ, καρτέλ κ.λπ....) αντικαθιστούν τον ανταγωνισμό, συγχωνεύσεις επιχειρήσεων αντικαθιστούν το μεμονωμένο αφεντικό, επέμβαση του προστατευτισμού, η εξαγωγή του κεφαλαίου έρχεται να προστεθεί σε αυτή των προϊόντων, η οικονομική πίστωση παίζει σημαντικό ρόλο, η συγχώνευση του τραπεζιτικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο δημιουργεί το χρηματοδοτικό κεφάλαιο που εξημερώνει το Κράτος και καλεί την επέμβασή του.

Είναι η εποχή του πετρελαίου και της ηλεκτρικής ενέργειας στην τεχνική σφαίρα, των συμφωνιών, του προστατευτισμού, της υπερ-συσσώρευσης του κεφαλαίου και της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους και των κρίσεων στην οικονομική σφαίρα, των πολέμων, του ιμπεριαλισμού και της ευρύτερης ανάπτυξης του Κράτους στην πολιτική σφαίρα. 

 Ο πόλεμος είναι απαραίτητος εάν πρόκειται να υπερνικηθούν οι κρίσεις - η καταστροφή απελευθερώνει τις αγορές. Στην κοινωνική σφαίρα ένδεια για την εργατική τάξη αλλά η κοινωνική νομοθεσία περιορίζει ορισμένες πτυχές της εκμετάλλευσης.

Κρατικός Καπιταλισμός: 
Ολα όσα χαρακτήρισαν το προηγούμενο στάδιο επιτείνονται. Οι πόλεμοι δεν είναι αρκετοί πλέον να υπερνικήσουν τις κρίσεις.

Απαιτείται μια μόνιμη πολεμική οικονομία που θα επενδύσει τεράστια ποσά κεφαλαίου στις πολεμικές βιομηχανίες ενώ δεν θα προσθέτει τίποτα σε μια ήδη υπερ-συσσωρευμένη αγορά με πληθώρα αγαθών. Ένα αξιόλογο κέρδος προμηθεύεται από τις κρατικές διαταγές.

Η εκμετάλλευση και η τάξη που κερδίζει συνεχώς παραμένουν, όπως και τα άλλα ουσιαστικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλισμού, αλλά με την εμφάνιση των μορφών κοινωνικοποίησης (διακανονισμοί, Κοινωνική Ασφάλιση, συντάξεις) που χαρακτηρίζουν την ολοένα και μεγαλύτερη υποδούλωση του προλεταριάτου.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Εάν ο καπιταλισμός, παρά τους μετασχηματισμούς ή τις προσαρμογές του, βοηθά τα μόνιμα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα (υπεραξία, κρίσεις, ανταγωνισμός κ.λπ....) ... τότε το Κράτος δεν μπορεί πλέον να θεωρείται απλώς ως η δημόσια οργάνωση της καταστολής στα χέρια της κυρίαρχης τάξης, ο πράκτορας της αστικής τάξης, ο μπάτσος του καπιταλισμού.

Μια εξέταση των μορφών του Κράτους πριν από την περίοδο της ανόδου του καπιταλισμού και της παρούσας μορφής του Κράτους, μας οδηγεί να δούμε το Κράτος ως κάτι πιο σημαντικό από το να είναι ένα τέτοιο ακριβώς όργανο. Ο Μεσαίωνας, το Κράτος των πλέον απολυταρχικών μοναρχιών της Ευρώπης, το Κράτος του Φαραώ κ.λπ.... ήταν πραγματικότητες ιδίω δικαιώματι, αποτέλεσαν το κυβερνών Κράτος-τάξη.

Και το Κράτος του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, το Κράτος του σήμερα, απέχει από το να θεωρείται εποικοδόμημα που γίνεται «δομή» από μόνο του.

Σύμφωνα με τις ιδεολογίες της αστικής τάξης, το Κράτος είναι το ρυθμιστικό όργανο της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά αυτό συμβαίνει λόγω μιας μορφής κοινωνίας που είναι η υποδούλωση της πλειοψηφίας στη μειοψηφία. 

Είναι επομένως, η οργανωμένη βία της αστικής τάξης ενάντια στους εργαζομένους, είναι το εργαλείο της κυρίαρχης τάξης. 

Αλλά παράλληλα με αυτήν την οργανική πτυχή τείνει να αποκτήσει ένα λειτουργικό χαρακτήρα, γινόμενο το ίδιο η οργανωμένη κυρίαρχη τάξη.

Τείνει να υπερνικήσει τις συγκρούσεις μεταξύ των προνομιούχων ομάδων στην πολιτική και την οικονομία. Τείνει να συγχωνεύσει τις δυνάμεις εκείνες που κατέχουν πολιτική και οικονομία εξουσία, τους διαφορετικούς τομείς της αστικής τάξης, σε ένα ενιαίο μπλοκ, είτε για να ενισχυθεί η ικανότητά της για την εσωτερική καταστολή είτε για να ενισχυθεί η επεκτατική πολιτική της στο εξωτερικό.

Κινείται προς την ενότητα της πολιτικής και της οικονομίας, επεκτείνοντας την ηγεμονία της σε όλες τις δραστηριότητες, ενσωματώνοντας τα συνδικάτα κ.λπ.... μετατρέποντας τους εργαζόμενους, όπως κατάλληλα ορίζονται, σε σύγχρονους δουλοπάροικους, εντελώς υποδουλωμένους, αλλά με ένα ελάχιστο μέτρο προστασίας (επιδόματα, κοινωνική ασφάλιση, κ.λπ...). Δεν είναι πλέον ένα όργανο, αλλά μια εξουσία από μόνο του.